Οράτιος - Καύχημα ποιητή

Κι από μπρούντζο πιο γερό το μνημείο μου θα'ναι!

Κι απ'τις βασιλικές τις πυραμίδες πιο ψηλό!

Μήτε η βροχή που τρώει, μήτ'ο βοριάς που δέρνει

μήτε τα χρόνια κι εποχές π' αγύριστα περνούν,

δε θα το ξεπεράσουν. Κι όλος δε θα πεθάνω.

Πολύ από μένα θα κλειστεί έξω απ'τον τάφο. Πάντα

και στους μεταγενέστερους εγώ καινούργιος θα' μαι.

Κι ως ότου ο Ποντίφηκας το λόφο θ'ανεβαίνει.

τον ιερό με τη βουβή Τρισμέγιστη Παρθένα,

θα λεν για με:Που τάχα πάει κι αφρίζει

εκείνος ο φτωχόνερος Άφυδος,που ωστόσο

βασίλεψε; Των χωρικών κείνος ο ρήγας Δαύνος;

Σήκωσε πρώτος κι έκανε δικό μας το τραγούδι

το ελληνικό ,τους ύμνους έδωσε, στους Ιταλούς,της Λέσβου.

Παίνεσέ τον λοιπόν,του τραγουδιού θεά,ως του πρέπει,

του βασιλιά σου βάλε του στην κόμη εσύ τη δάφνη.

Μετάφραση: Ρίτα Μπούμη-Παπά

Πηγή:Νέα παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά,1976.

Αναδημοσίευση από: https://ennepe-moussa.gr/%CF%87%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%82/%CE%BA%CE%B1%CF%8D%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CE%AE-%CE%BF%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%82?fbclid=IwAR3wclApqiL_oeVyi4uNFaEKhCIAfhrfxcO_mVDZvpSYllvOdxLM6t0kx20