Μαρία Τοπάλη - Μικρά στιχουργήματα II

I.

Την αγκάλιασε, κι ένιωσε σαν

ν' αγκάλιαζε μενίρ:

η γυναίκα αυτή δεν είχε μέση,

μόνο αρχή και τέλος.

II.

Την κρίσιμη εποχή,

ο Θεός με φύλαξε

από τη Σύλβια Πλαθ.

III.

Πήγε να μπει στο νερό,

αλλά συνέχεια σκόνταφτε

στα μπουκάλια με τα μηνύματά της.

IV.

-Μεγάλη συγκίνηση σου λέω!

-Αλήθεια; Πόσο μεγάλη δηλαδή;

V.

Το Σύμπαν ήταν ένα παιδί που, όσο

σκεφτόταν, το κεφάλι του μεγάλωνε,

ώσπου στο τέλος τα χώρεσε όλα.

VI.

Ο ποιητής είναι άνθρωπος

στοχαστικός, με γνώση,

που γράφει σαν να τον έχουν μαγέψει.

Ενώ τον έχουν μαγέψει. Και η ποιήτρια;

VII.

-Εσύ από ποια μεριά ήσουν,

όταν έπεφτε η Κωνσταντινούπολη;

VIII.

Είμαι διπρόσωπη, ευτυχώς.

Διαθέτω και ρεζέρβα.

Μαρία Τοπάλη ( 1964 - )

Πηγή: « Λονδίνο, και άλλα ποιήματα», Εκδόσεις: Νεφέλη, 2006