Κώστας Καρυωτάκης - Της θάλασσας νεράιδα

Από τα βράχι’ ανάμεσα πετιέται ’να κεφάλικαι βλέμματα ολόγυρα σκορπάει φοβισμένα.Εγώ, κρυμμένος κάπου κει στο έρημ’ ακρογιάλι,το βλέπω —σαν σε όνειρο— με μάτια λιγωμένα. Ένα κορμί παρθενικό, γυμνό αργοπροβάλλεικι απλώνεται ηδονικά σε κύματ’ αφρισμένα·ο ήλιος εσκυθρώπασε μπροστά στα τόσα κάλλη,τα κάλλη τ’ απολλώνεια και τα φωτολουσμένα. Ανατριχιάζ’ η θάλασσα στο θείο άγγισμά τους, τα κυματάκια απαλά με χάρη τ’ αγκαλιάζουνκι αχτίδες τα χαϊδεύουνε χρυσές στο πέρασμά τους. Θεότρελος, ο δύστυχος, βουτιέμαι μες στο κύμα,τα μάτια της τα θεϊκά με φόβο με κοιτάζουνκαι χάνεται στη θάλασσα… Ήταν νεράιδα… Κρίμα!

[ΕΦΗΒΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ, 1913‒1916]