Είπανε θ' αλυχτούσες, ότι θα
'χανες το βήμα σου
Θα στηνόσουν καταντίκρυ ουρανού πελάγους
και θ' αφηνόσουν ανάμεσά τους
να σε μελετούν
κοχύλια φαλακρά
άνοες γλάροι
Είπανε άμωμος τάχα μυστικός
Και πως αχάραγος πιο κι απ' το κόκαλο του σκοταδιού
Κι απ' τ' αζιμούθια, είπανε,πιο άσπρος
θα παίρνες λέει τα βουνά
να γκιζεράς τις ράχες
όπως φίδι ιερό μες στα ντερβάνια
μα τον κατήφορο έφυγες και πας
Πας αμίλητος κατά τον λόγγο
που η σαϊτιά σε πήρε ανάμεσα
στα μάτια
Και ποιος τον άλλονε υφαίνει πια
που σήκωσες πανί
και βγήκες στους ανέμους δίχως της
Και πας τη μια του θανάτου παρέξω
την άλλη εντός της κόκκινης
κλωστής
πολύνοος πολυεγκέφαλος
και πας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου