Με τα χρόνια, ένα από τα πιο νόστιμα που παρατηρεί κανείς στον εαυτό του, και κυρίως στους άλλους, είναι μια διασκεδαστική αδυναμία: ουδείς είναι σε θέση να πει σωστά και ρεαλιστικά την ιστορία του. Φταίει η μνήμη μήπως που αδυνατίζει προϊόντος του χρόνου; Ούτε συζήτηση. Άνθρωποι που είναι οξυδερκέστατοι, όταν πρόκειται για ξένες ζωές, αποδεικνύονται βραδύνοες όταν έρχεται η δική τους σειρά. «Είναι βλάκας ή τυφλός;», σκέφτεσαι με το δίκιο σου. «Πώς είναι δυνατό να μη διαθέτει στοιχειώδη αυτοπαρατήρηση;». Κι όμως, έτσι έχουν τα πράγματα. Ένα από τα μεγάλα μυστικά της επιβίωσης έγκειται σε αυτή τη θλιβερή κατάσταση: είμαστε κουρνάζοι και ανοιχτομάτηδες για τις ξένες ζωές, ενώ όταν πρόκειται για τη δική μας τη ζούμε ελέω Θεού και ανευθυνότητας. Αυτό χαρίζει άνεση και ένα είδος πανίσχυρης αθωότητας. Θες να διασκεδάσεις; Βάλε ένα φίλο να σου μιλήσει «αυστηρά» για τον εαυτό του...
Αθηνόραμα 1995
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου