Ω, ναι, τον ήξεραν – τον ήξεραν καλά
τον ποιητή που η πόλη σήμερα τιμά,
ήταν, πώς να το κάνουμε, δικός τους,
γνωστός με τους γνωστούς και τους αγνώστους˙
κυρτός και μάλλον άσχημος, με μύτη
γαμψή και ύφος λίγο σαν να πλήττει,
τον έβλεπαν συχνά στους περιπάτους,
ν’ ανταποδίδει το μειδίαμά τους,
να υψώνει το καπέλο του, να χαιρετά,
την κοινωνία που συσχέτιζε κουτά,
δικός τους, ναι, μα ομολογουμένως
κάπως στρυφνός κι απόμακρος, σαν ξένος,
όχι πως ήταν ακατάδεχτος, μα να,
στα ωραία, μεγάλα μαύρα ή καστανά
μάτια του έπαιζε μια ειρωνεία,
σαν να ‘βλεπε τον κόσμο υπό γωνία,
κι ήξερε ήδη τι κουμάσια ήταν αυτοί
που θα τον έστεφαν δικό τους ποιητή.
Διονύσης Καψάλης, Στον τάφο του Καβάφη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου