Αν ο ποιητής που ευαγγελίζομαι δεν θα έχει
ανάγκη τους στίχους του είναι γιατί
δεν υπάρχει τρόπος να μεταφέρει το μήνυμα
όπως πάντοτε θα τη βλέπει να ξυπνά στα λινά
τα πλυμένα με τη στάχτη τ' αηδονιού Κανένα ρόδο
δεν θα μπορέσει να διασχίσει την απόσταση
και το ψύχος του κενού πάντοτε θα κερδίζει
το νυφικό της Γι' αυτό θα διστάζω
σ' εκείνο που μου έτυχε και στις προτάσεις
δε θ' απλώσω το χέρι μου Και αν τους στίχους μου
ύψωσα ως την παγωνιά των αγγέλων
δε λέω να τους αφήσω να χτυπήσουν Εδώ
δεμένος με της ακροβυστίας το σεντόνι Ακούγοντας
τις προσταγές των γιατρών και τις τρεχάλες
πως η πίεση πέφτει και χρειάζομαι συνεχώς μετάγγιση
Στη νοσταλγία του ψυχιατρείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου