Νίκος Εγγονόπουλος - Ποιήματα

Η ΠΕΙΡΑ

(επιστολή προς ψευδοφιλόσοφο τινά, συνάμα δε μία τελείως άσχετη προσευχή)

C’est inutile, la tristesse durera toute la vie.

VINCENT VAN GOGH

 

Πρέπει να τσακώσουμε το λύκο μέσα στην τρούπα του, μέσα στο θολλάμι του. Ναν τον κωλοσύρουμε όξω, στον ελεύθερον αγέρα. Ναν του βάλουμε μια σειρά λαμπερά άστρα –κοσμητικά– στο μέτωπο και ν’ αντικαταστήσουμε, μέσα στην καρδιά του, το μίσος του προς τους ανθρώπους με την φλογερή αγάπη προς αυτούς. Μα πώς, κ ύ ρ ι ε, επιστέψατε πραγματικά πως είτανε δυνατό ναν το πούμε επιτυχία, και μεγάλη μάλιστα, αυτό που επλημμυρίσατε τον βαθύτερο εαυτό σας με μωροφιλοδοξίες, με απληστία για επίδειξη κι’ επικράτηση, με άμετρη πλεονεξία μέσα στη στενή περιοχή του επιτηδεύματός σας, ή και πέραν αυτού; Μα πώς, Κ ύ ρ ι ε, θα συχωρέσετε ποτέ αυτή την κατάντια των πλασμάτων Σας; Όχι, του ανθρώπου του πρέπει να ζη με το μέτωπο ψηλά, τα στήθια ξέσκεπα, την καρδιά ορθάνοιχτη σε κάθε αίτημα που δυνατόν ποτέ ν’ αντηχήση γύρωθέ του. Ακριβώς όπως ο λύκος, που είπαμε, μέσα στο θολάμι του.

 

ΙΚΕΣΙΑ

 

Η νύχτα διαδέχεται την ημέρα. Και ως η μέρα είναι η περιοχή των δέντρων και των λουλουδιών, έτσι κι’ η νύχτα είναι η περιοχή των φαντασμάτων και των κρουνών. Τοποθετείς τη σκάλα στον τοίχο, και με πολλή πολλή προσοχή περνάς “από την άλλη μεριά”. Αντιλαμβάνεσαι ψιθύρους, σαν θρόϊσμα νεκρών φύλλων, και το κελάρυσμα των νερών, τον σχεδόν ανεπαίσθητο θόρυβο που κάμνει η ρόδα του μύλου. Ένας τροχός, ένα αλέτρι, αστέρια, κι’ αρχίζουν τα θαύματα και τα μάγια της νύχτας. Με τα χείλια κολλημένα στ’ άσπρα της πόδια, στοχάσου καλά, λέγε μέσα σου πως δε θα πάψης ποτέ να ελπίζης, πως δε θα πάψης ποτές να πιστεύης, πως δε θα πάψης ποτέ να ικετεύης, πως δε θα πάψης ποτέ να επιστρατεύης όλη την αγάπη, που έχεις μέσα σου κρυμμένη ενάντια στις δυνάμεις του κακού.

 

ΤΟ ΛΙΚΝΟΝ Ο ΛΥΧΝΟΣ

 

πάντοτε αγαπούσα

–με πάθος–

κάθε εκδήλωση της ζωής

όμως δεν μ’ ένοιαζε

ο θάνατος

 

τώρα που μ’ άφισες ναα ξαποσταίνω

πλάϊ στο λαμπρό φως

των ωραίων ματιών σου

τώρα αγαπώ ακόμη περισσότερο τη ζωή

και δε θα ’θελα

να πεθάνω πια

ποτέ

 

ΑΝΘΗ

 

μάτια που πλέον δεν βλέπετε

βλέμματα όπου δεν

σας ελκύει πια η μορφή του κόσμου

 

είσαστε αστέρια

 

φωτίζετε

 

ΜΕΡΟΠΗ

 

είναι των αδυνάτων αδύνατο

να νικηθή ο χρόνος

 

η αγάπη προϋποθέτει αγνότητα

κι’ αυτή η φλογισμένη αγάπη

που δείξαμε

–που επροσφέραμε–

εξελήφθη γι’ αδυναμία κι’ άλλα

 

τώρα: τα χρώματα

 

το γαλάζιο τ’ ουρανού

το πράσινο των δέντρων

το μουντό των βουνών

να στοιχεία συνθέσεως

για τον γοητευτικό

τον εξαίσιο

πίνακα της ζωής

 

ΒΙΤΣΕΝΤΖΟΣ ΚΟΡΝΑΡΟΣ

 

σα να μην έφτανε

πως η ζωή

είν’ τόσο σύντομη

είν’ τόσο λίγη

μας

τηνέ κάμουνε

τόσο συχνά

–και δίχως λόγο–

κι’ οδυνηρή

 

γι’ αυτό κι’ εγώ γυρνάω

από σκοντράδα

σε σκοντράδα

ξεμπετουργιασμένος

και τραγουδώ

 

ΠΑΡΑΦΑΣΙΣ ή Η ΚΟΙΛΑΔΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΟΔΩΝΕΣ

 

τι είναι στη ζωή που να μην είναι αίνιγμα

γρίφος;

μα κι η ζωή η ίδια δεν είναι γρίφος

αίνιγμα;

 

τι δυστυχία οι τεχνοκράτες

μέσα στην τύφλα απ’ ολούθε που τους περιζώνει

να παραμένουνε

στις κούφες πεποιθήσεις (;) τους

ισχυρογνώμονες

πεισματωμένοι

γινατατζήδες

 

του ποιητή

πια μόνη –θεόθεν– σωτηρία λύσις

παρηγόρηση

μένει η κοιλάς με τις τριανταφυλλιές

ό εστι

μεθερμηνευόμενο

η κοιλάδα των ροδώνων

 

(ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΟΔΩΝΕΣ, 1978)

Πηγή: https://www.oanagnostis.gr/%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%B3%CE%B5%CF%89%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1-2/