«Σκέφτομαι ότι το πιο όμορφο είναι πάντα αυτό που, εκτός από ευχαρίστηση, μας προκαλεί και κάτι σαν θλίψη ή φόβο».
«Πώς γίνεται αυτό;»
«Εννοώ ότι μια πραγματικά όμορφη κοπέλα ίσως να μην την έβρισκες τόσο εκλεκτή αν δεν ήξερες ότι είναι κι αυτή προσωρινή, κι ότι ύστερα θα γεράσει και θα πεθάνει. Αν κάτι όμορφο παρέμενε αναλλοίωτο αιωνίως, αυτό μάλλον θα με χαροποιούσε, αλλά θα το εξέταζα με πιο ψυχρό μάτι και θα σκεφτόμουν: Αυτό θα το βλέπεις για πάντα, άσ’ το για μια άλλη φορά. Ενώ ό,τι είναι παροδικό και δεν θα μείνει για πάντα το ίδιο το κοιτάζω και δεν χαίρομαι απλώς, αλλά την ίδια στιγμή νιώθω και συμπόνια».
«Ας πούμε ότι είναι έτσι».
«Γι’ αυτό δεν ξέρω τίποτα καλύτερο από μια φωτοβολίδα που εκτοξεύεται τη νύχτα. Βλέπεις γαλαζοπράσινες φωτοβολίδες να υψώνονται στον σκοτεινό ουρανό και όταν φτάνουν στο απόγειο της ομορφιάς τους, τότε δια¬γράφουν ένα μικρό τόξο και σβήνουν. Κι όταν βλέπεις κάτι τέτοιο, το απολαμβάνεις και την ίδια στιγμή νιώθεις έναν φόβο: Θα σβήσει γρήγορα, και αυτά τα δύο πάνε μαζί, και είναι πολύ πιο όμορφα έτσι παρά αν είχε μεγαλύτερη διάρκεια. Έτσι δεν είναι;»
«Ναι, ίσως. Αλλά και πάλι αυτό δεν ισχύει για όλα τα πράγματα».
«Γιατί όχι;»
«Για παράδειγμα, αν δυο άνθρωποι αγαπηθούν και παντρευτούν ή αν δυο άνθρωποι γίνουν φίλοι, αυτό είναι όμορφο επειδή ακριβώς προορίζεται να έχει διάρκεια και όχι να τελειώσει αμέσως».
Πηγή: Κνούλπ, Μετάφραση: Βασίλης Τσαλής, Εκδόσεις Διόπτρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου