Octavio Paz - H πέτρα του ήλιου (αποσπάσματα)

Βλέμματα θαμμένα σ’ ένα πηγάδι,
βλέμματα που μας βλέπουν απ’ την αρχή,
βλέμμα μωρό γριάς μάνας
που βλέπει στο μεγάλο γιο έναν πατέρα νέο,
βλέμμα μητέρας της μοναχοκόρης
που βλέπει στον πατέρα της ένα μικρό παιδί,
βλέμματα που μας κοιτάζουν απ’ το βάθος
της ζωής κι είναι παγίδες θανάτου
– ή μήπως είναι ανάποδα: σ’ αυτά τα μάτια πέφτοντας
είναι σαν να γυρίζεις στην πραγματική ζωή;

............................................................................................................................................

αδέσποτα δωμάτια
ανάμεσα σε πόλεις που ναυάγησαν
δωμάτια και δρόμοι, ονόματα πληγές,
το δωμάτιο με τα παράθυρα που βλέπει
σ' άλλα δωμάτια με το ίδιο ξεθωριασμένο χαρτί
όπου κάποιος με πουκάμισο διαβάζει εφημερίδα
ή μια γυναίκα σιδερώνει. Το φωτεινό δωμάτιο
που τα κλαδιά επισκέπτονται της ροδακινιάς,
το άλλο δωμάτιο: έξω πάντοτε βρέχει
κι υπάρχει αυλή με τρία παιδιά που σκούριασαν,
δωμάτια που είναι πλοία κι αιωρούνται
σ' έναν κόλπο φωτός, δωμάτια υποβρύχια:
η σιωπή απλώνεται σε πράσινα κύματα,
φωσφορίζει ό,τι αγγίζουμε,
μαυσωλεία του λούσου, ήδη φθαρμένα
τα πορτρέτα, τριμμένα τα χαλιά,
παγίδες, κελιά, μαγεμένες σπηλιές,
κλούβες και δωμάτια αριθμημένα,
όλα μεταμορφώνονται όλα πετούν,
κάθε καλούπι σύννεφο και κάθε πόρτα
βλέπει στη θάλασσα, στο χωράφι, στον αέρα,
κάθε τραπέζι και κάθε πανηγύρι· κλειστά σαν αχιβάδες
ο χρόνος ματαίως τα πολιορκεί,
δεν υπάρχει πια χρόνος, ούτε τοίχος: χώρα χώρο,
άνοιξε το χέρι, μάζεψε αυτόν τον πλούτο,
κόψε τα φρούτα, φάε τη ζωή
κρατήσου στη ρίζα των δέντρων, πιες νερό!

Όλα μεταμορφώνονται κι είν' όλα ιερό
κάθε δωμάτιο το κέντρο του κόσμου
 

Μετάφραση: Τάσος Δενέγρης

Οκτάβιο Παζ, Η πέτρα του ήλιου, Μτφρ: Τάσος Δενέγρης, Εκδόσεις Ίκαρος, 1993