Είναι το πρωινό γεμάτο θύελλες
μέσα στην καρδιά του Καλοκαιριού.
Λευκά μαντήλια αποχαιρετισμών,
φεύγουν τα νέφη,
τα σπρώχνει ο άνεμος, με χέρια ταξιδιάρικα
Αναρίθμητη καρδιά του ανέμου
που χτυπάει πάνω στην ερωτευμένη μας σιωπή.
Που βουίζει μες στα δέντρα ορχηστικός
και θείος, σα γλώσσα γεμάτη πολέμους
και τραγούδια.
Άνεμος που αρπάζει κλέφτης βίαιος
των φύλλων το σωρό
και ξεστρατίζει των πουλιών τα κραδασμένα βέλη.
Άνεμος που την γκρεμίζει σε κύματα δίχως αφρό
και ουσία δίχως βάρος και επικλίνοντα πυρά.
Σπάει και βυθίζεται η μάζα του φτιαγμένη από φιλιά
νικημένους στη θύρα των ανέμων του Καλοκαιριού.
Από την ποιητική συλλογή «Είκοσι ποιήματα αγάπης και ένα τραγούδι απελπισμένο», Μετάφραση: Δανάη Στρατηγοπούλου, εκδ. Μετρονόμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου