Στη σύγχρονη δημιουργική ποίηση νομίζει κανείς πως δεν έχουν ακόμα διαμορφωθεί οι κατάλληλοι εκείνοι υποδοχείς, που θα ταιριάξουν σαν το κλειδί στην κλειδαριά για να δεχτούν το κάθε τόσο καινούριο προσκομιζόμενο ποιητικό υλικό. Η σύγχρονη ποίηση είναι π ο λ υ δ ι ά σ τ α τ η και για να υπάρξει θα πρέπει ο άλλος, ποιητής ή αναγνώστης, να ταυτιστεί στιγμιαία ή μέσα στη διάρκεια μαζί της. Μέσα στο ποίημα οι εικόνες π. χ. δε θα πρέπει να παράγουν το αποτέλεσμά τους αποκομμένες από τη μουσικότητα του στίχου ή αυτή η μουσικότητα του στίχου, διαχυμένη σε ολόκληρο το ποίημα, δε θα πρέπει να αποκλείει μια ταυτόχρονη συμμετοχή της ψυχής, του νου κι’ όλων μαζί των αισθήσεων. Το ποίημα δε θα πρέπει να τελειώνει στον τελευταίο του στίχο, αλλά στο τελευταίο απόθεμα δεκτικότητας του άλλου. Αυτό το «τέλος» μπορεί να μη συμβεί ποτέ και πολύ περισσότερο να μη συμπέσει με τον τελευταίο του στίχο, αν για όλα υπάρχει μια π ο ι η τ ι κ ή εξήγηση και έκφραση. Δε θα πρέπει το ποίημα να ’ναι μια παρένθεση, αλλά ένα ά ν ο ι γ μ α σε μια ποιητική αναγωγή των φαινομένων, όπως στη φιλοσοφία η αναγωγή του πλήθους των φαινομένων σε μια πρωταρχική έννοια, δεν είναι ούτε αφετηρία ούτε τέλος, αλλά αυτή η ίδια η φιλοσοφική σκέψη που διαλογιζόμενη με τον εαυτό της «συνειδητοποιεί» το βάθος και τις δυνατότητές της. Μέσα από το «ποίημα-άνοιγμα» αποκαλύπτεται μια άλλη πραγματικότητα. Δεν είναι η πραγματικότητα των υπερρεαλιστών, που έχει σαν υπόβαθρό της το όνειρο και το τυχαίο παιχνίδι της φαντασίας και της σκέψης, ούτε η πραγματικότητα-σύγκρουση του μαρξισμού και των φροϋδοϋπαρξιακών. Είναι η πραγματικότητα που αναλάμπει μέσα στην «ασάλευτη» ροϊκότητά της και ελευθερώνεται απ’ τον κλοιό του βιολογικού μας «μέτρου», που περνάει τις δονήσεις της μέσα σ’ ένα στίχο, σ’ έναν αριθμό, σε μια λέξη, σ’ έναν σπόρο. Η πραγματικότητα που τελικά κάνει το «ποίημα-άνοιγμα» πύλη ή –ας πούμε– μεμβράνη όσμωσης ανάμεσα στο ποιητικό γίγνεσθαι και στα οριοθετημένα απ’ την καθημερινή μας εμπειρία πράγματα ή συμβάντα.
«Εναντιοδρομία», 1977, από τον τόμο: Δ. Π. Παπαδίτσα, «Ποίηση», εκδόσεις Ευθύνη, Μέγας Αστρολάβος, Αθήνα, Σεπτέμβριος 1987, προμετωπίδα-κοσμήματα Γ.Βαρλάμου, σσ. 305-306.
Πηγή: https://www.facebook.com/costasreousis/posts/pfbid029x6JYPtbU3YhFzxCkZXsQJ9ifG1pKPis5tF8ZsEn39h7cpjmcDqhmjXb9DGZdNYEl
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου