Δημήτρης Φύσσας - Ποιήματα

 ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΛΙΑΤΣΟΥ

Να λοιπόν που έφερα τη ζωή μου ως εδώ

Σε τούτο το λιασμένο θερινό καταμεσήμερο

Το τι θα κάνω τώρα, δεν το ξέρω.

Και τα ταλαίπωρα δεντράκια της πλατείας

Ίσα που συγκρατούν τη ζέστη αυτή.

Τα πόδια μου βυθίζονται ολοένα

Στις λευκές, γελοίες πλάκες του Δήμου.

Τρόλεϊ, περίπτερα μ' εφημερίδες ανοιγμένες

Στα τραπεζάκια φαντάροι ξεχασμένοι-

Χωρίς περίστροφο και δίχως ελαιώνα

Πλέον βυθίζομαι ολόκληρος στις πλάκες.

*

ΟΙ ΕΤΕΡΩΝΥΜΟΙ

Η ποίηση είναι δοκιμή αθανασίας

Κι ένα σκληρό ναρκωτικό του κερατά,

Προετοιμασία για θάνατο μετ' αξιοπρεπείας,

Και εξαίρεση εξωστρέφειας προς άγνωστα μυαλά.

Πώς γίνεται να ισχύουν όλα ταυτοχρόνως;

Πεσσόα απόντος, θ' αρκεστούμε κατ' ανάγκην

Στον ντε Κάμπος, στον Καέιρο και στον Ρέις

Και στους λοιπούς ( ελάσσονες παρακαλώ! ) ετερωνύμους

Που στιχουργούν και δημοσιεύουν μέχρι σήμερα

Λανθάνοντας με συγκατάβαση ανάμεσά μας.

*

ΥΣΤΕΡΟΓΝΩΣΙΑ

Κώστας Καρυωτάκης

"Το θάνατό μας χρειάζεται η άμετρη γύρω φύση"

Και τον ζητούν τ' ανύποπτα κορμιά των γυναικών

Τώρα που πλέον φανερά γέρνουμε προς τη δύση

Απ' τη ζωή αφιππεύουμε και πάμε σημειωτόν.

"Το θάνατό μας καρτερεί το λαμπρό φως του ηλίου"

Τα γέλια ξεμακραίνουνε και φεύγει η μουσική

Γίναμε πεισιθάνατοι στα όρια του γελοίου

Μας δείχνουν με το δάχτυλο και φεύγουνε πιο κει.

"Μόνο μπορεί να μείνουνε κατόπι μας οι στίχοι"

Στίχοι θανάτου, βέβαια, και θάνατου αχός:

Πώς ξύσαμε για μια στιγμή τη φύση με το νύχι

Και, με το τέλος της φωτιάς, στερεύει κι ο καπνός.

*

Η ΑΙΤΙΑ

Γράφουμε ποίηση για την πολυσημία των νοημάτων

Ώστε να γίνεται ποιητής ( κι ) ο κάθε αναγνώστης

Ώστε έκαστος να ολοκληρώνει τη συγκίνησή του μόνος

Αφ' εαυτού κι ανάλογα με τη στιγμή

Να νιώθει κατά βούληση το στίχο.

Το αποτέλεσμα οφείλει να διαλύεται

Αν και μια λέξη μόνο - Τι λέω; μια παρένθεση, ένα κόμμα -

Αλλάξει ή εξοβελιστεί ή κινηθεί πιο πέρα.

Γράφουμε ποίηση για τον υπαινιγμό των νοημάτων

Για τη στοχαστική διέλευση των φευγαλέων ωρών

Και για το διαρκές αβέβαιο των πραγμάτων.

*

ΕΙΣ ΠΑΛΑΙΟΝ ΣΥΜΜΑΘΗΤΗΝ, ΟΜΟΤΕΧΝΟΝ

Δ. Μ.

Τον Ψυχάρη τον καταφρονείς

Της δημοτικής το έχασες το πλοίο

Φάση τωρινή: Έλιοτ, μπαγλαμάς

Και αμφισβητίες ( των Εξαρχείων; )

Μας κρατάν τα ούζα που τραβάμε

Κι ο Νοέμβρης του 73

Καιρό όμως τώρα περπατάμε

Άλλοι με κερί κι άλλοι με λυχνία.

Νιόνιο, "εσέ σου πρέπει στέρεα γη"

Άσε του μπαρόκ τις μαλακίες

Μέσα στη θανάσιμη ζωή

Βάδιζε αργά κι άκου ρομβίες.

*

ΕΤΕΡΟΚΛΗΤΕΣ ΜΑΓΚΙΕΣ

Ο Πούσκιν και ο Γκαλουά, μεγάλοι μάγκες

Κρίμα που δε συναντηθήκανε ποτέ

( Μόνο όταν είναι κατά βούληση

Έχει το θνήσκειν κάποια αξία ).

Δεν περπατάει δίπλα μας η αυτοκαταστροφή

Είναι μέσα μας, μέσα μας σου λέω

( Εκτός κι αν κάποιος είναι Ρόμπερτ Μίτσαμ:

Μάγκας και πριν, μα και μετά απ' το Χόλιγουντ ).

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΥΣΣΑΣ

ΟΙ ΑΣΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΣΗ

ΑΠΟ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1972 - 2008

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΙΑΟΥ. ΚΕ.

ΑΘΗΝΑ 2008