Paul Celan - Στρέτο

Εκτοπισμένος στον
Περίβολο
Με το αδιάψευστο ίχνος

Χόρτο, γραμμένο ξεχωριστά. Οι πέτρες, λευκές,
Με τις σκιές των καλαμιών:
Μη διαβάζεις πια- κοίτα!
Μη κοιτάς πια -προχώρα!

Προχώρα, η ώρα σου
Δεν έχει αδελφές, είσαι -
Είσαι στο σπίτι. Ενας τροχός, βραδύς,
Κυλά μόνος του, οι ακτίνες
Αναρριχώνται,
Αναρριχώνται πάνω σε μελανό τοπίο, η νύχτα
Δεν χρειάζεται αστέρια, πουθενά
δεν ρωτάνε για σένα.

πουθενά
δεν
ρωτάνε για σένα-

Ο τόπος , όπου κείτονταν, έχει
Ονομα-δεν έχει
κανένα. Δεν κείτονταν εκεί. Κάτι
υπήρχε ανάμεσά τους. Δεν
έβλεπαν διαμέσου.

Δεν έβλεπαν, όχι
Μιλούσαν για
Λέξεις. Καμμία
Δεν ξύπνησε, ο
Ύπνος
Τους τύλιξε.

Τύλιξε, τύλιξε. Πουθενά
Δεν ρωτούν-

Εγώ είμαι, εγώ
Κοιτόμουν ανάμεσά σας, ήμουν
Ανοιχτός, ήμουν
Ακουστός. Σας ένευα, η ανάσα σας
Υπάκουε, εγώ
Είμαι ακόμα, αλλά εσείς-
κοιμόσαστε

είμαι ακόμα-

Χρόνια,
Χρόνια, χρόνια, ένα δάχτυλο
Ψηλαφεί πάνω και κάτω, ψηλαφεί
Ολόγυρα:
Αρθρώσεις, αισθητές, εδώ
Χάσκει χάσμα βαθύ, εδώ
συγκολλούνται και πάλι -ποιος
το κάλυψε;

Το κάλυψε
-ποιος;

Ηρθε, ήρθε.
Ηρθε μια λέξη, ήρθε,
Ηρθε διασχίζοντας τη νύχτα,
Ηθελε να φωτίζει, ήθελε να φωτίζει

Τέφρα.
Τέφρα, τέφρα.
Νύχτα.
Νύχτα-και-νύχτα. Πήγαινε
Προς το μάτι, το υγρό.

Πήγαινε
Προς το μάτι,
Το υγρό-

Κυκλώνες.
Κυκλώνες, από ανέκαθεν,
Στρόβιλος μορίων, το άλλο
Εσύ
Το ξέρεις βέβαια, εμείς
Το διαβάσαμε στο βιβλίο, ήταν
άποψη.

Ηταν, ήταν
Αποψη. Πώς
Πιαστήκαμε
Πώς -μ'
Αυτά
Τα χέρια;

Επίσης ήταν γραμμένο ότι.
Πού; Απλ-
ώσαμε μια σιωπή επάνω του,
Γαλουχημένη με δηλητήριο, μεγάλη
Μια
Πράσινη
Σιωπή, ένα σέπαλο,
μια σκέψη για κάτι Φυτικό κρεμόταν από αυτό-
Πράσινη, ναι
Κρεμόταν, ναι,
Κάτω από μοχθηρό
Ουρανό.

Για κάτι, ναι
Φυτικό

Ναι.
κυκλώνες, στρό-
βιλος μορίων, έμεινε
Χρόνος, έμεινε,
Να προσπαθήσουμε με την πέτρα-ήταν
Φιλόξενη, δεν
διέκοπτε τη λέξη. Πόσο
τυχεροί είμασταν:

Κοκκώδης,
Κοκκώδης και ινώδης. Μισχώδης,
Πυκνή,
Βοτρυώδης και ακτινοειδής, νεφρώδης,
Επίπεδη και
Θρομβώδης, χαλαρή, δια-
κλαδιζόμενη-: αυτή, αυτό
Δεν διέκοπτε, μι-
λούσε,
Μιλούσε ευχαρίστως σε στεγνά μάτια, προτού να τα κλείσει.

Μιλούσε, μιλούσε
Ηταν, ήταν

Δεν χαλαρώναμε, στεκόμασταν
Στο μέσον, ένα
Πορώδες οίκημα, και ερχόταν.

Ερχόταν πάνω μας, έρχόταν
Διαμέσου, μπάλωνε
Αθέατο, μπάλωνε
Την τελευταία μεμβράνη,
Και
Τον κόσμο, ένα χιλιοκρύσταλλο,
Σχηματιζόταν γοργά.

Σχηματιζόταν, σχηματιζόταν.
Μετά-

Νύχτες, ξέπλεκες, κύκλοι,
Πράσινοι ή γαλάζιοι, κόκκινα
Τετράγωνα: ο
Κόσμος ποντάρει το εσώτερο είναι του
Στο παιχνίδι με τις νέες
Ωρες, -Κύκλοι κόκκινοι ή μελανοί, φωτεινά
Τετράγωνα, καμμία
Ιπτάμενη σκιά,
Καμμία
μετροτράπεζα, κανένας
θυμός δεν ανεβαίνει να παίξει μαζί.

Ανεβαίνει και
Παίζει μαζί

Στο πέταγμα της γλαυκός με
Την απολιθωμένη λέπρα,
στα
εξαφανισμένα χέρια μας
στην
τελευταία απόρριψη,
Πάνω από το αλαιξίσφαιρο
Στο γκρεμισμένο τείχος:

Ορατά, και
πάλι: τα ρείθρα, οι

Χορωδίες τότε, οι
Ψαλμοί. Ω, Ω-
Σαννά.

Επίσης στέκουν ακόμα ναοί. ενα
Αστέρι
Εχει ακόμα φως.
Τίποτα
Τίποτα δεν χάθηκε.

Ω-
Σαννά.

Στη φυγή της γλαυκός, εδώ,
Οι διάλογοι, υπόφαιοι,
Των ιχνών των υπογείων υδάτων.

(υπόφαιοι, των
ιχνών των υπογείων υδάτων---

Εκτοπισμένος
Στον περίβολο
Με
Το αδιάψευστο
Ιχνος:

Χόρτο,
Χόρτο,
Γραμμένο ξεχωριστά.)

(μετ. Ιωάννα Αβραμίδου)