Λευτέρης Πούλιος - Ποιήματα

 ΦΑΝΤΑΧΤΕΡΗ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ

Διάκοσμος - ένα νεκροταφείο.
Λέξεις κινούνται πάνω στους σταυρούς.
Κουρασμένος απ' των κορακιών
την ευστροφία, ονειρεύομαι
τον παράδεισο, που δεν έχει σχέση
με το ρυθμό της κουλουριασμένης
ειρήνης
στα μάτια των αγαλμάτων.
Παράδεισος είναι να νιώθεις βαθιά.
Κάθομαι και πίνω βότκα
διαβάζοντας μυστικιστές ποιητές.




ΜΠΑΡ


Μια νέα χαρά
ήρθε και με βρήκε
αυτό το καλοκαίρι.
Μαύρος γυαλιστερός παράδεισος
σαν υγρή νυχτιά,
όταν ο θεός των φαντασμάτων
με κερνούσε να πιω
στο σκοτεινό σνακ-μπαρ της γωνίας. 




ΘΡΗΝΟΣ


Περπατώ
           στον στοιχειώδη δρόμο
ντυμένος τον ήχο βιαστικών τακουνιών
          και καρδιών που πάλλονται
φτιαγμένος για θάνατο.
          Ο ορίζοντας μαύρος
          η πτώση τυχαία.
Στο μέσο κάποιας φράσης διατυπώνομαι.
          Κανένα φως δεν μας έδειξε
          πού να δούμε.
Κι η φρικιώσα σελήνη ένα σκέτο μηδενικό
          ψηλά.

          Το πνεύμα μέσα μου
          με παρακινεί.
Αγαπητοί μου συμπολίτες,
ικανοί για τούτο:
           πέστε μου
πού είμαι θαμμένος;
πού είστε εσείς οι ίδιοι θαμμένοι;





ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ


Ξάφνου βραδιάζει,
με διαπερνά μια φωταχτίδα.
Ο δρόμος γιορτάζει την καινούργια άνοιξη,
αφήνομαι στον ήσυχο ύπνο.
Όλα πήραν τέλος.
Ανάβει της νύχτας το ύστατο άστρο.
Αύριο από το βάθος του καιρού
τέλειοι θα ξαναγεννηθούμε.

*από την «Κρυφή Συλλογή»,
εκδόσεις Κέδρος 2008


Πηγή:https://trenopoiisis.blogspot.com/2020/05/lefteris-poulios-kryfh-syllogi.html