Σαράντος Παυλέας - Ύμνος της ζωής

Αδειάζαμε απ’ όλα τα επουσιώδη κι έτσι αδειανοί

βυθιζόμασταν στη θεϊκή την εσωτερική μας ύπαρξη

και γεμίζαμε φως με την αχαρτογράφητη αλήθεια του Θεού,

που ήταν μαζί ελευθερία και ομορφιά∙

πού να περνούσε μέσα μας ο φόβος,

που έσπερναν εκείνοι που κυκλοφορούσαν στην αγορά

και αγόραζαν και πουλούσαν τα καθημερινά τους ψεύδη!

Κι όλα τότε γίνονταν γύρω μας ύμνος στην ύπαρξη,

ύμνος στο Θεό και το απλό χαλίκι (1)

απ’ όπου έπαιρνε το ρυάκι

του τραγουδιού του τη γλυκιά ταπεινότητα.

(Ο Θεός ήταν το χαμηλό και το πιο ψηλό σημείο).

Κι ο κόκκος της άμμου, ελάχιστη του γρανίτη διαίρεση

ένας ύμνος στην ύπαρξη,

το ίδιο με την αμέτρητη μουσικοχορευτική σειρά των ήλιων,

των άστρων και των γαλαξιών.

Όλα ένας μουσικός ρυθμός του Θεού

και το φύλλο που ρόδιζε στο δέντρο την ανατολή του

και σμαράγδιζε

και τραγουδούσε με τον άνεμο του βουνού,

με τον αγέρα της θάλασσας

και το γέλιο ενός λουλουδιού

όταν στεφάνωνε το μίσχο του, στον ήλιο του καλά αποκρινόμενο

και της χελώνας το εξεταστικό περπάτημα

και των μεγάλων φιδιών στην έρημο

ο χωρίς θόρυβο ολόσωμος, καμπύλος ελιγμός

που χαιρόταν τη θερμότητα

και των πουλιών το πολύχρωμο, ποικίλο κελάηδημα,

όλα ένας ρυθμός της ύπαρξης,

ένας ύμνος του Θεού

κι αυτός ο θάνατος μια ενέργεια χωρίς αρχή και τέλος

ένας ύμνος ήταν της ζωής.

Συμπαντική Ιθαγένεια, 1998.