Και το φεγγάρι που έπληττε στα σύννεφα
Έριξε στο δωμάτιο μια σκυθρωπή ματιά.
Έξι σερβίτσια υπάρχουν στο τραπέζι.
Και μια θέση είναι κενή.
Είμαστε ο άντρας μου, οι φίλοι μου κι εγώ
Που γιορτάζουμε την Πρωτοχρονιά.
Τι είναι αυτό το αίμα στα δάκτυλά μου
Γιατί καίει τόσο το κρασί, σαν δηλητήριο;
Κατανυκτικός, ανέκφραστος, ο οικοδεσπότης
Υψώνει το ποτήρι του:
«Πίνω στα αγαπημένα μας ξέφωτα, στη γη
Όπου είμαστε όλοι θαμμένοι».
Ύστερα ένας απ’ τους φίλους μου,
με το βλέμμα στραμμένο στο πρόσωπό μου
Θυμάται ένας θεός ξέρει τι
Κι αναφωνεί: «Ας πιούμε στα τραγούδια της
Όπου είμαστε όλοι ζωντανοί!»
Μα ένας τρίτος που τα πάντα αγνοούσε
Όταν έφυγε από τον κόσμο
Απαντώντας στις σκέψεις μου, μουρμούρισε:
«Ας μην ξεχάσουμε να πιούμε
Στην υγειά εκείνων που δεν βρίσκονται ακόμη μαζί μας».
Άννα Αχμάτοβα, 1923, Το αγριοτριαντάφυλλο ανθίζει και άλλα ποιήματα, μετ: Μαριόν Γκραφ και Ζοζέ – Φλορ Ταπί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου