Έτσι λοιπόν το χιόνι και η αιώνια θάλασσα
που πλησιάζει τα νησιά και τους κόλπους σιγολαλώντας
που εκτοξεύει κύματα και κατεβαίνει από έρωτα στο Άδη
σαν να μιλάει η καρδιά της
ενώ η καρδιά σωπαίνει
και το μάτι ξεχνάει τι άλλο έβλεπε
και απλώνει το στέρνο του
και το αυτί ξεχνάει την ασχήμια και το κέρδος
και κάθεται με ακρίβεια
μαγεμένο μπροστά σ' αυτό που ήθελε να είναι η ζωή του
το δώρο στην παλάμη
η φωνή του συντρόφου
χωρίς τον καιρό της φιλίας
Εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου