Ω, τι καλά που ‘ναι σ’ αυτό τον κόσμο,
κάτω απ’ τη ρόδα του ήλιου που δε χάνει
ούτε ένα χιλιοστό καθώς γυρίζει
απ’ το πρωί ως το βράδυ πάνωθέ μου!
Ω, τι καλά που ‘ναι σ’ αυτό τον κόσμο,
τον κόσμο αυτό που ‘ναι γιομάτος μάγια
και βρυσούλες φωτός! Δεν έχω αρχίσει
το τραγούδι του ακόμη, μα έχω εντός μου
χρόνο πολύ κι αγέρα και πιστεύω
πως θα μου δώσει ο Θεός να το τελειώσω.
Ω, τι καλά που ‘ναι σ’ αυτό τον κόσμο!
Όλα τα λόγια γίνονται τραγούδι
στ’ απλά μου χείλη σήμερα και τρέχουν
αβίαστα, καθαρά, σαν το νεράκι
της Βρύσης του Πουλιού που καναλίζει
το καλοκαίρι. Είμαι ένα ποτάμι
ξεχειλισμένο. Έχω καταλύσει
το φράγμα του ήλιου. Θεέ μου, περισσεύω!
Δεν σου γυρεύω τίποτα όπως ο ήλιος
κι ο αγέρας σού γυρεύουν. Έχω απ’ όλα.
Μικρή φωνή πουλιού θέλω ν’ αφήσω
μέσα στ’ αυτί σου μόνο. Μου περίσσεψε
σήμερα το τραγούδι και δεν ξέρω
τι να το κάμω, πού να το χωρέσω!
Κάνε με αηδόνι, Θεέ μου, πάρε μου όλες
τις λέξεις κι άφησέ μου τη φωτιά,
τη λαχτάρα, το πάθος, να γιομίζω
με το κελάηδημά μου τη μεγάλη
κυψέλη τ’ ουρανού. Να θησαυρίζω
τα νερά των βροχών και τις ανταύγειες
απ’ το θαύμα του κόσμου. Να μ’ απλώνουν
τις φούχτες τους οι ανθρώποι κι ένας ένας
να προσπερνούν και αδιάκοπα να ρέω
τη ζωή, την ελπίδα, την αγάπη,
του ηλιογέρματος το γαρουφαλένιο
ψιχάλισμα στα όρη, τη χαρά,
τα χρώματα να ρέω τ’ ουράνιου τόξου
και τη βροχούλα της αστροφεγγιάς.
Ω, τι καλά που ‘ναι σ’ αυτό τον κόσμο!
Από τη συλλογή Ο χρόνος και το ποτάμι (1957) του Νικηφόρου Βρεττάκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου