Στο διάστημα που η Αθήνα έπαψε να ναι μια πνευματική επαρχία κι ώσπου ξανάρχισε πάλι να γίνεται, συνέβη να ζήσει ο Ανδρέας Εμπειρίκος. Το γεγονός δεν είναι μόνο συμπτωματικό. Το λεγόμενο “οικουμενικό πνεύμα”, προπάντων όταν περικλείνει το σπόρο μιας βαθύτερης αλλαγής, μοιάζει με το φως των μακρινών πλανητών. Και χρειάζεται κάποτε να περάσουν έτη δογματικού αλληθωρισμού πολλά, εωσότου φτάσει να μας γίνει συνείδηση. Την ημέρα που η ποίηση βρει ξανα τη δύναμη ν’ αποδράσει από τις βιβλιοθήκες των υπομνηματιστών και από τα έντυπα των ετοίμων πολιτικών ενδυμάτων, οι πρώτοι νέοι που θα το συνειδητοποιήσουν, γονυπετείς θα ζητήσουνε -για λογαριασμό της ίδιας της ζωής- συγγνώμην απ’ αυτόν τον Επαναστάτη, με έψιλον κεφαλαίο. Και από κοντά τους όλοι εμείς οι αμαρτωλοί, με τα βραβεία μας, τα διδακτοριλίκια μας, τις υποκλίσεις μας, όταν αυτός με ψηλά το μέτωπο πέρασε ανάμεσ’ απ’ τις συμπληγάδες της επικαιρότητας χωρίς να παραδώσει ούτε μια τρίχα από τα πλούσια μαλλιά του “τοις κυσί”.
Βέβαια, εάν δεν ήτανε κλειδωμένος μέσα στην ελληνική γλώσσα, εάν είχε πίσω του τα διακόσια εκατομμύρια ενός Γκίνσμπεργκ ή ενός Βοζνιεσένσκι, το πρώτο λουλούδι των “χίππυς”, σε παγκόσμια κλίμακα, θα του είχε αναγνωριστεί. Για να μην πω και οι πρώτες κραυγές των contestataires του Παρισινού Μαΐου. Αλλά όταν δεν κάνεις τον νάνο ανάμεσα στους νάνους είναι γι’ αυτούς πολύ οδυνηρό ν’ αναγνωρίσουν και να παραδεχτούν το πραγματικό σου ανάστημα. Πόσο μάλλον όταν μαντεύουν ότι τους φέρνεις μιαν αυγή που το φως της μήτε να το διανοηθούνε δε θέλουνε.
Οδυσσέας Ελύτης
Εν Λευκώ σελ 114-115 εκδ. Ίκαρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου