Ειρήνη Παραδεισανού-Πενθέας

ὀργὰς πρέπει θεοὺς οὐχ ὁμοιοῦσθαι βροτοῖς.

πάλαι τάδε Ζεὺς οὑμὸς ἐπένευσεν πατήρ.

Βάκχαι, Ευριπίδης

Δεν ένιωθε ο Πενθέας

πόσο βάρος σήκωνε το όνομα

που του δώσαν οι Μοίρες

Νεκρός απ’ το χέρι της μάνας του

αντίκριζε το σώμα του μισό

Και

- Αφύσικο, το ξέρω

μα δεν υπήρχε τίποτε το φυσικό

στο θάνατό του –

άκουγε την Αγαύη να μονολογεί:

« Μοιάζει ο θυμός σου ,Θεέ, θυμός ανθρώπου.»

Και ούρλιαζε το ακρωτηριασμένο σώμα

« Μην προσκυνάς μάνα την οργή του Θεού».

- Αφύσικο ,το ξέρω

να μιλά το σώμα και το κεφάλι να στάζει αίμα

στα χέρια της φόνισσας-

Μα τι το φυσικό έχουν οι πράξεις των Θεών;

Τα πέρασα τα όρια. Το ξέρω.

Μα νιώστε με.

Είδα στα μάτια της Αγαύης

να σαλεύει η σαύρα του πόνου

και πια δεν μπορώ να φοβηθώ

έναν Θεό

που ανίσχυρος στενάζει

« Δε φταίω.. Αυτά ο Δίας όρισε από παλιά».

Επιλέγω λοιπόν

ν ’ ακούσω το άψυχο κορμί του Πενθέα.

( Τα γυάλινα μάτια των ψαριών, Βακχικόν 2016