Ειρήνη Παραδεισανού-Τέσσερα Ποιήματα

Τα μάτια του

όταν ο πόνος με μουδιάζει

τον σκέφτομαι

σαλεύει τα χέρια του στο τοίχωμα του πηγαδιού

με βία που χορεύει

του ζητώ να με πάρει μαζί του

κι αυτός με κοιτά με μάτια ορθάνοιχτα στο βουητό

μονάχα κοιτά

έτσι που θαρρώ πως γεννήθηκε μέσα μου αιώνες προτού γεννηθώ

(διορθώνω)

τα μάτια του

αυτά

γεννήθηκαν

μέσα μου

Τα ποιήματα βρίσκουν μονάχα τους φαροφύλακες

Τα ποιήματα γράφονται στη ρωγμή του μετώπου

ανθρώπων που γεννήθηκαν λειψοί, μα δεν το ξέραν

γιατί τους βρήκε η συμφορά στη μήτρα

και βάζαν τα χέρια ασπίδα

στον κύκλο που τους βάραινε το στέρνο.

Τα ποιήματα βρίσκουν μοναχά τους φαροφύλακες.

Στέκουν στα ραγισμένα δωμάτια

με τα δάχτυλα σκάφτουν τους τοίχους

τα πόδια καρφώνουν στη σχισμή του δαπέδου

και γίνονται ρίζες.

Οι μεταφορές δεν σε σώζουν απ' το ποίημα

Ο άνθρωπος ουρλιαχτό σε κρανίο ορθάνοιχτο στο χάος

μυρμήγκι που σαλεύει τις κεραίες του

μηρυκαστικό του φόβου παθιασμένο με τη βοή

κι ένα ποτάμι τον κυκλώνει

από χέρια που δεν αγάπησε αρκετά

τα δείχνει με τα φαγωμένα νύχια

το δέρμα του πόνου

το ασάλευτο κύμα

του κενού το ανέφελο μάτι.

(Οι μεταφορές δεν σε σώζουν απ’ το ποίημα.

Όσες κι αν σκαρφιστείς

όσα ποτάμια κι αν παλέψεις ν’ αντιστρέφεις)

Φραγή Να σωπάσω την τέφρα σας δορκάδες σας καλώ μέσα από δόντια φραγμένα να σφίξετε το δέρμα μου με τη λάμψη του πάγου αμνιακό υγρό μιας μήτρας που καθρέπτισε στη χούφτα μου τη λάσπη σε χέρι σφιγμένο στα μάτια μπροστά της παιδούλας που κάποτε υπήρξα.

Πηγή: Ειρήνη Παραδεισανού, Παιδικές παλάμες, Εκδόσεις Βακχικόν, Νοέμβριος 2021.