Τάσος Λειβαδίτης-Ποιήματα

  Χειρονομίες

Μια ακαθόριστη μεγάλη υποσχεση, όπως συμβαίνει παντα στις παλιές κάμαρες

ή μια χειρονομία απαλή, όπως καρφιτσωνεις ένα ρόδο στο στήθος

μιας γυναίκας

που ποτέ δεν υπήρξε

Παρομοιώσεις

Σαν τον ποιητή που σκίζει τα χειρόγραφά του και φεύγει για τον Ωκεανό

σαν τη γυναικα που αφήνει την κουρτίνα να πέσει κι ενδίδει

σαν ένα προάστιο πολύ μεγάλο για ένα ραχητικό παιδί

σαν το θολό γέλιο ενός παρείσακτου σ'ένα σπίτι που εορτάζει

σαν τους αλήτες που πετάνε μια πέτρα στον ουρανό

σαν αυτό που λέγαμε κάποτε "μια μεγάλη εποχή!"

σαν τα μικρά ραφτάδικα στις συνοικίες όπου ντύνεται κανείς για να πεθάνει...

Στίχοι

Τα πεθαμένα παιδιά δεν έχουν πια το φόβο να μεγαλώσουν,

οι δρόμοι των τυφλών περνούν, καμιά φορά, μες’ απ’ τον ύπνο μας

η κατοικία μου ήταν πάντα εκεί που με σταμάτησε μια λέξη.

Βιβλίο ασκήσεων

Την πρώτη φορά που ενέδωσα, σκέφτηκα ύστερα απελπισμένα να πάω να πνιγώ. Τη δεύτερη φορά μου αρκούσε να κοιτάζω απλώς τη θάλασσα.

Τώρα σιχαίνομαι ακόμα και το νερό.

Δυσδιάκριτες εργασίες 

Κι η μητέρα θυμάμαι, «όλη την ώρα κάθεσαι», μου ‘λεγε με καημό, «δεν κάθομαι, μητέρα», της απαντούσα.

Και πραγματικά απ’ το κοντινό νεκροταφείο ερχόταν μια μυρωδιά απαλή- σαν να ‘χε κι η ματαιότητα κάποιο νόημα».

Παράπονο

 «Με μια λέξη: δεν κρυβόμουν, γιατί δεν έκανε και μια προσπάθεια η Τύχη-ήταν εύκολο να με βρει.

 Ιδιαίτερα τα βράδια, όταν ταξινομώ τα ποιητικά μου κείμενα μέσα στην αθανασία του ύπνου.

Απόδραση

 Πολλοί αναρωτιούνται γιατί ήμουν κάποτε αλλιώς. Άλλοι αναζητούν να βρουν γιατί είμαι έτσι σήμερα. Ποιος ήμουν; Αναζητήσεις δίχως σημασία./ Το κέρδος είναι ότι τους ξέφευγα διαρκώς.

Αποδημία

Κανείς βέβαια δεν φαντάστηκε ποτέ ότι θα ‘μουν τόσο ειλικρινής, είναι και αυτό ένας άλλος τρόπος, όπως και μες στον ύπνο υπάρχει πάντα μια απειλή που μας κάνει να κλείνουμε τα μάτια

και μόνο οι μέθυσοι ξέρουν ν’ αφοσιώνονται με πάθος σ’ ένα καπέλο που τους ταξιδεύει σε μια ήπειρο – γι’ αυτό τους διώχνουν απ’ τα καφενεία, ιδιαίτερα το Νοέμβριο, όταν τόσα πουλιά τους ακολουθούν.

Παρανοήσεις

 Και συχνά ενώ βαδίζεις ολομόναχος στο δρόμο, τραβάς με αποστροφή το χέρι σου σαν ν’ άγγιξες την άκρη ενός εγκλήματος. Έτσι έζησα όλη τη ζωή μου κρύβοντας τα χέρια μου σ’ αυτά τα κουρέλια.

Κι ας νομίζουν οι άλλοι ότι επαιτώ...

Εγχειρίδιο ευθανασίας (1979)