Τάσος Λειβαδίτης - «Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο» (αποσπάσματα)

ΜΗ ΣΗΜΑΔΕΨΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ

Αδερφέ μου, σκοπέ
αδερφέ μου, σκοπέ
σ’ ακούω να περπατάς πάνω στο χιόνι
σ’ ακούω που βήχεις μες στην παγωνιά
σε γνωρίζω, αδερφέ μου
και με γνωρίζεις.
Στοιχηματίζω ότι έχεις μια κοριτσίστικη φωτογραφία στην τσέπη σου.
Στοιχηματίζω αριστερά μέσα στο στήθος σου πως έχεις μια καρδιά.

Θυμάσαι;
Είχες κάποτε ένα τετράδιο ζωγραφισμένο χελιδόνια
είχα κάποτε ονειρευτεί να περπατήσουμε κοντά-κοντά
στο κούτελό σου ένα μικρό σημάδι απ’ την σφεντόνα μου
στο μαντήλι μου φυλάω διπλωμένα τα δάκρυά σου
στην άκρη της αυλής μας έχουν ξεμείνει τα σκολιανά παπούτσια σου
στον τοίχο του παλιού σπιτιού φέγγουν ακόμα
με κιμωλία γραμμένα τα παιδικά μας όνειρα.
Γέρασε η μάνα σου σφουγγαρίζοντας τις σκάλες των υπουργείων
το βράδυ σταματάει στη γωνιά
κι αγοράζει λίγα κάρβουνα απ’ το καρότσι του πατέρα μου
κοιτάζονται μια στιγμή και χαμογελάνε
την ώρα που εσύ γεμίζεις τ’ όπλο σου
κ’ ετοιμάζεσαι να με σκοτώσεις.



Βασίλεψαν τα πρωινά σου μάτια πίσω από ένα κράνος
άλλαξες τα παιδικά σου χέρια μ’ ένα σκληρό ντουφέκι
πεινάμε κ’ οι δυο για ένα χαμόγελο
και μια μπουκιά ήσυχο ύπνο.



Ακούω τώρα τις αρβύλες σου στο χιόνι
σε λίγο θα πας να κοιμηθείς
καληνύχτα, λυπημένε αδερφέ μου
αν τύχει να δεις ένα μεγάλο αστέρι είναι που θα σε συλλογίζομαι
καθώς θ’ ακουμπήσεις τ’ όπλο σου στη γωνιά θα ξαναγίνεις ένα σπουργίτι.
Κι όταν σου πουν να με πυροβολήσεις
χτύπα με αλλού
μη σημαδέψεις την καρδιά μου.
Κάπου βαθιά της ζει το παιδικό σου πρόσωπο.
Δεν θάθελα να το λαβώσεις.

….................................................................................................................................................................

Πιστεύω σε κείνον που χτίζει, κι αγεροκρέμεται μες στον ουρανό,

σαν Θεός, και κατευνάζει το χάος,

πιστεύω σε κείνον που θερίζει, και το δρεπάνι του κυματίζει ολόφωτο

σαν τα λαγόνια της αγαπημένης μου,

πιστεύω σε κείνον που αγαπάει, όπως πιστεύω και σε κείνον που μισεί,

πιστεύω σε κείνον που αμαρτάνει και ζητάει με δάκρυα να τον συγχωρέσουν

πιστεύω και σε κείνον που αμαρτάνει συγχωρνάει μοναχος τον εαυτό του

και προχωράει,

πιστεύω στη μέρα που σου δίνει τα πράγματα μες στο φως

πιστεύω και στη νύχτα που ξαναδίνει τα πράγματα μες στην καρδιά σου,

πιστεύω στο αλάτι και στο κάρβουνο, στις μέλισσες και τα παιδιά

πιστεύω στις πολιτείες, που η βουή τους, σαν τους ραψωδούς,

έξω απ' το παράθυρό σου, τραγουδάει την οδύσσεια της καθημερινότητας,

πιστεύω και στη σιωπή, τα βράδια, στους κάμπους,

όταν ακούς ν' αναστενάζουν από γήινη ευτυχία τα καρπούζια,

πιστεύω στους αντρείους, όπως πιστεύω και στους δειλούς,

και τρέχω μ' εκείνον που χυμάει στην έφοδο και πέφτει μες στις σφαίρες και το θρίαμβο,

και πέφτω κι εγώ μαζί του,

και φεύγω με κείνον που λιποτακτεί και κλαίει, και που είναι απ' όλους

περιφρονημένος - μα ζωντανός.

Και κλαίω κι εγώ μαζί του.

Η αφθονία της πίστης μου είναι ένας άλλος, έκτος, δίχως όνομα, ωκεανός,

που ταξιδεύω πάνω του

χωρίς χάρτες και τιμόνια, με μόνο την καρδιά για οδηγό,

γιατί η αγάπη πούχω μέσα μου μπορεί κι ένα ακυβέρνητο καράβι  

να τ' οδηγήσει στο δρόμο το σωστό,

πιστεύω στα κατώφλια, στα γυμνά ποδάρια, στους σιδερένιους γερανούς και τα πορτοκάλια,

πιστεύω και στον ανθρωπάκο, στη γωνιά του δρόμου, που βγάζει το καπέλο του

και χαιρετάει ταπεινά, την ώρα που οι άλλοι τον σκουντάν και τον χλευάζουν.

Και δοξάζομαι κι εγώ μαζί του.

Πιστεύω στους μεγάλους εφευρέτες, τους ήρωες, τους ποιητές,

που αλλάζουνε, με μια χειρονομία, τη γεωγραφία και τα πεπρωμένα

πιστεύω και στα ταπεινά βόδια που σηκώνουνε στη ράχη τους,

σα δόξα, το αιώνια ανάλλαχτο κι ολοπόρφυρο δειλινό,

πιστεύω σε σας που κρατάτε ψηλά τις σημαίες και προχωράτε μες στον ενάντιο άνεμο,

πιστεύω και σε σένα που σηκώνεις σα σημαία την καρδιά σου,

και προχωράς μες στο ενάντιο πλήθος.

Πιστεύω στο άπειρο, μπορώ να κάθομαι ώρες και να διαβάζω τον ουρανό,

τα χείλη μου είναι βαρειά απ' την κερήθρα των άστρων

και συχνά έστειλα την ψυχή μου να παραθερίσει στο άγνωστο,

πιστεύω και στη γλυκειά ετούτη γη, γεμάτη μαχαιρώματα

και ζεστούς γυναικείους κόρφους,

πιστεύω στο χώμα, αυτό το χώμα που πατάω και που με καρτερεί 

κει κάτω, μες στη σκοτεινιά, όπου σαλεύουν οι ρίζες,

κοιμούνται οι νεκροί, και τραγουδάνε κιόλας μεθυσμένα τ' αυριανά κρασιά,

πιστεύω και σε κείνα που δεν πιστεύω,

Αμήν 

Από τη συλλογή «Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο», 1956, που περιλαμβάνεται στο συγκεντρωτικό έργο «Τάσος Λειβαδίτης - Ποίηση, (Τόμος πρώτος 1950 - 1966)», Κέδρος, 14η έκδοση.