Γιώργος Μακρής-Πρώτες απογευματινές ώρες

Συχνά τα μεσημέρια σε ώρες περασμένες
μ' αρέσει να τρυπώνω την ψυχή μου αποπνιχτικά
σέ τρύπες σκονισμένες αναγλύφων μαρμαροκονίας
(ψηλά στις κορυφές κιόνων επιχρυσωμένων)
χύνοντας την ψυχή μου από τα μάτια τη φυσώ
με το καπνό και το συγκεχυμένο θόρυβο προς τα ψηλά.
Δεν ξέρω αν υπάρχει λόγος απογνώσεως.
Μόνο ξανοίγομαι στα μάτια άσπρων γυναικών
που τ' όνομά τους αρχινάει από λάμδα
και μ’ επισκέπτονται σαν αποκόμματα εφημερίδων
σαν αντανάκλαση σπασμένων γυαλικών
Το α/π «Ακροπόλις» φέρνοντας το ταχυδρομείο
στο σπίτι της θείας Ελένης στην εξοχή
τα βάλς του Σοπέν παιγμένα χίλιες φορές από τον Βλάση
πολλά χορτάρια και κουνιστές πολυθρόνες
θρυλούν τις ιστορίες των ύπνων μου σφυρίζοντας.
Το α/π «Ακροπόλις» δέχεται το λιμάνι
Ο έρωτας, η βασανιστική ιδέα σε ένα αυτοκίνητο
θά φορτώσω τα όνειρα πού είδα και λησμόνησα
για νά με βασανίζουν οι αντανακλάσεις τους
μές στο ποτήρι του ποτού.
Κάποιος δίπλα λέει καλά
για την κυρία με τα μπλέ μαλλιά•
εγω ξανοίγομαι στα μάτια άσπρων γυναικών
που τ' όνομα τους αρχινάει από λάμδα
οί κάλτσες τους διπλώνουν πάνω από το γόνατο
σέρνουν το σαλιωμένο δάχτυλο.
οι γραμμές των χειλιών δείχνουν προσπάθεια παρατημένη.
Αχ τα σανά σωριασμένα σε δεμάτια
κλεισμένα στην αποθήκη με το σκουριασμένο λουκέτο.
Μυρίζουνε γλυκά τα άγρια χόρτα κατά εποχές
άν κάτσεις πάνω στα σανά γεμίζει όλο σου το σώμα
εξανθήματα, μ’ αυτό δεν είναι και σπουδαίο
Θέλουμε να πάμε κει αλλοίμονο, αλίμονο !

Με το στήθος γεμάτο βιβλία

φωτογραφικές μηχανές κι αλληλογραφία με τη βροχή

με γένεια μακριά και λάμπα πετρελαίου.

Και πάντα δίπλα εξακολουθεί η συζήτηση

για την κυρία με τα μπλε μαλλιά.

Και δύο κυρίες όλο γι’ αυτήν μιλούν

και για δυο νέους που την αγαπούν.

Τρυπώνω την ψυχή μου σε τρύπες αναγλύφων

και βλέπω από κει τά αυτοκίνητα στο δρόμο

τον γκρούμ της εισόδου

τα ανώνυμα κεφάλια με τις ωραίες οσμές.

Αντλήθηκε απ' το προφίλ του Γιώργου Οικονομέα