Στέλιος Λαλούσης-Αντιλάρισμα καλοκαιριού

Καλοκαίρι μακρινό στη μνήμη

ποτέ δε φεύγεις μακριά

και βαθιά στον έρωτα θυμάσαι

μια καρδιά αμμουδερή να αφρίζει

Καλοκαίρι μακρινό στο άλγος και στο όνειρο

ποτέ δε φεύγεις μακριά

και την ψυχή στα βράχια μου τινάζεις

κύμα γραφτό και βότσαλο ως την αρχή της θάλασσας

πέρα ξωκλήσι ο άνεμος

κι αρμύρα το κορμί μας

Καλοκαίρι μακρινό ως τη μνήμη της θάλασσας

θυμήσου,

όταν

με κιθάρες ηλεκτρικές με κατέβαζες κοντά στο κύμα

και τ’ αντιλάρισμα στο βράχο οπές φωτός κεντούσε

και την ηχώ

την ηχώ θυμήσου από μακριά τη μυστική

με προσευχή κυμάτων σαν έμοιαζε

και ξάνοιγε τη ζωή στο άπειρο

στη σπείρα του κοχυλιού και στο ατελεύτητο το κύμα

στιγμή σύγκορμη και παιδική μνήμη

χέρι που έσκαβε την άμμο κι ανάδευε μια χούφτα με όνειρα παντοτινά

πιο μακρινά κι από μας τους ίδιους

Καλοκαίρι μακρινό ως την αυγή φθινοπώρου,

κι αν πας να φύγεις μακριά

με νύχια σκάβεις τη σάρκα βαθιά

ώσπου να βρεις φεγγάρια

κόκκινα μισά κι ολόκληρα θαμμένα στο δέρμα

και δροσιά από μάτια τρικυμιστά

και χείλια δειλά μέσα στη νύχτα

στον έρωτα για πάντα

Καλοκαίρι μακρινό σε ήλιους και πατρίδες

σαν φεύγεις πάλι μακριά

των προγόνων οι μνήμες ατμίζουν στη θάλασσα

κι από τον έρωτα τον άφθαρτο μένει το παιδικό το ξόδι

τ αστέρι το κύμα και η φωτιά

κι η ψυχή που αναδακρυώνει.

 

 Πηγή: https://www.fractalart.gr/ola-einai-edw/