Ώρες ώρες γυρτός κι από το κλάμα πνιγμένος
Συλλογίζομαι τόσα που’ χω πια λησμονήσει
Λίγα χρόνια πέρασαν κι όμως είμ’ ένας ξένος
Για όλα εκείνα που τά ‘ χω στη ζωή μου αγαπήσει.
Ένας έρως μονάχα δεν θρηνεί πεθαμένος
Κι αν επέθανε αυτός άλλον έχω αναστήσει.
Στην ζωή μου κι αν είμαι νικητής, νικημένος,
Κάποια αγάπη θα μείνει και μ’ εμένα θα σβήσει.
Συλλογίζομαι εκείνα που αγαπούσα παιδάκι
Και που τίποτα τώρα Δε μου δίνουν δεν είναι…
Ω Νυμφίε κι εσένα Επιτάφιε θρήνε!…
Τα λουλούδια, οι καμπάνες, τα’ αναμένο κεράκι,
Στου φτωχού Ναζωραίου το κορμί κάποιο δάκρυ…
Σας εξέχασα; Τότε γιατί κλαιω σε μι’ άκρη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου