Μαρία Σκουρολιάκου- Επιτάφιοι καιροί

Δεν κοινωνήσαμε της γης σώμα και αίμα.

Το χώμα και τον ουρανό ματώσαμε.

Δεν περπατήσαμε ευλαβικά

στους τόπους μέσα μας

κι αφήσαμε βίαια ν’ αλωνίζουν ποδοβολητά

πατώντας μεστωμένα στάχυα,

που είχαν καρπίσει 

αδούλωτες ανατολές

κι ο αλμυρός ιδρώτας που έχτισε 

τον άνθρωπο.

Απόκαμε του κόσμου το στερέωμα.

Ήρθαν ασύγγνωστοι καιροί φωτιάς κι οδύνης.

Τέφρα και αίμα στο κορμί της άνοιξης

κι η βάγια κρύφτηκε στον Δελφικό χρησμό.

Μόνος καθένας, σκάβει το αδύνατο 

και κολυμπά χωρίς πυξίδα

σε μια σιωπή αισχύλεια που μαίνεται 

στις κλειδωμένες πόρτες της ανάγκης.

Οι μέρες έγιναν μικρόψυχες,

και ξημερώματ' άγρια οι νύχτες πλάθουν.

Τώρα η Ανάσταση που περιμένουμε

με ποιον σταυρό θα ‘ρθεί; 

Χρησμοί του νερού