Μιχαήλ Μητσάκης- Τρία Ποιήματα

 Τα Ηφαίστεια

Μες στον καπνό ξυπνούν, μες στον ιδρώτα κοιμούνται...
Σαν άγρια ζώα,
σαν σκαντζόχοιροι...
Είναι αυτοί που φτιάχνουν τα κλειδιά, κόβουνε τα καπίκια...
Δασύτριχο το δέρμα τους, τα μάτια μαύρα, κόκκινα τα στόματα...
Μα κάτω από αυτό το φθαρμένο ένδυμα, το τραχύ και πρωτόγονο,
Φουσκώνει μια καρδιά τρελού για το άγριο φιλί...
Και συχνά στις τρύπες τους, η Μεσσαλίνα, βιαστική,
Ερχεται ν’ αναπνεύσει τη μυρουδιά του αρσενικού αγριμιού
Που εκτίθεται με τον ανδρισμό του ολόγυμνο επάνω στο κρεβάτι,
Οπου η καθαρή της σάρκα τρέμει και η ψυχή της πιά δεν χτυπά...

Όπως οι βελανιδιές

Όπως οι βελανιδιές επάνω στα όρη
Που δεν φοβούνται ούτε τον άνεμο
Ούτε το χτύπημα του κεραυνού,ούτε τον πέλεκυ του δαίμονα
Θα σε περιμένω με το πόδι σταθερά πάνω στο χώμα
Καρφωμένο
Πνεύμα ταραχώδες, αρμονικό και τρελό

Μυρμιδόνες

Θα σου πώ ωραίες ειδήσεις
Και ηχηρούς χρησμούς
Από το φως και τον αέρα θαμπωμένος
Και το αίμα μου νιώθοντας να φλογίζεται
Κάτω από τους ατμούς του δάσους,
Οι παλαιοί μύθοι των άφωνων βοσκοτόπων
Θα κάνω να ξαναγεννηθούν ανανεωμένοι
Με την ευκίνητη και λεπτοκαμωμένη χάρη τους
Από μια λαμπερή ακτίνα χρυσωμένοι
Μέσα από τα πεύκα και τις οξυές,
Θα με ακούσεις να σου μεταφέρω
Την τόσο απλή και τραχειά γλώσσα
Των χωρικών και των στρατοκόπων,
Με αγνές προθέσεις και χωρίς υστεροβουλία
Αυτή θα κυλήσει, θα γελάσει , θα βοήσει,
Απαλλαγμένη από κάθε καυστική σόδα.

Μετάφραση από τα γαλλικά: Θ.Χατζόπουλος

« Η γαλλική ποίηση του Μιχάλη Μητσάκη» του Δημήτρη Ν. Πλουμπίδη // άρθρο στην ιστοσελίδα https://24grammata.com