Ειρήνη Παραδεισανού-Προσευχή

          Εγώ προτείνω να προσπαθήσουμε να είμαστε ευτυχείς,
          γλείφοντας
         Το φτωχό ανθρώπινο παϊδι

                Νικανόρ Πάρρα

Όλα σαλεύαν γύρω μου σαν ξένα
με τον αργό ρυθμό που’ χουν στα όνειρα οι στιγμές.
Άγγιζα το δέρμα μου να ξορκίσω τον πόνο.
Οι πόροι ανασαίναν δάκρυα.

Θεέ
Έριξες ποτέ το βλέμμα στα πλάσματα των χεριών σου;
Ή να πω
του διεστραμμένου νου σου;

Συγχώρα με Θεέ

Μιλάει ο πόνος
Αυτή η μέγγενη που σφίγγει τους κροτάφους
Μιλάει η ρυτίδα που σκάβει το μέτωπο κάθετα
Κι όλο βαθαίνει τη μέρα
Κι όλο ποθώ να τη σβήσω τη νύχτα
Με των ονείρων την παυσίπονη ένεση.

Θεέ
Το δέρμα των ανθρώπων είναι διάφανο τόσο
Όσο εσύ ποτέ δε θα νιώσεις
Βυθισμένος στην αχλύ της βεβαιότητας.

Κοιμήσου εν ειρήνη
Κι άσε για μας τη φρίκη του πολέμου.

Μονάχα όντα σακατεμένα από τη δίψα
Μπορούν να γευτούν του σκοταδιού τη φρίκη.

Κι αυτή η μοναξιά τους ανήκει.

Είναι ο σταυρός τους που ζήλεψες
Κι έστειλες τον γιο σου να τον κλέψει.

Τα γυάλινα μάτια των ψαριών, Βακχικόν 2016