Τι να σε σπρώχνει, τάχα, σήμερα, πίσω
στον κήπο, που ανήσυχος κυματίζει,
εκεί όπου περνούσε, τώρα μόλις,
του ήλιου ένα κύμα; Πίσωθέ του,
δες πως σοβαρεύεται το πράσινο! Έλα!
Να μπορούσα κ΄εγώ, όπως εσύ,
των δέντρων τη σοβαρότητα να παραβλέψω!
(Αν έσπαζε ένα απ΄αυτά πάνω απ΄τον δρόμο,
θα χρειαζόταν να φωνάξουν άντρες,
για να το σηκώσουν. Τι ΄ναι
τόσο βαρύ στον κόσμο; )
Τα πολλά πέτρινα σκαλοπάτια
κατέβαινες, με θόρυβο: σ΄είχα γροικήσει!
Εδώ όμως δεν ακούεσαι πάλι.
Είμαι στην ακοή μόνος
με τον εαυτό μου, με τον άνεμο… Αίφνης,
ένα αηδόνι πετάει τ΄αψήλου, πάνω
απ΄τ΄απάνεμα θαμνοτόπια.
Ακρουμάσου μες στον αγέρα, τι
έγινε ή τι δεν έγινεν ακόμη. Εσύ,
τ΄ακούς μαζί μου εσύ -
ή μη σε απασχολεί, τώρα, κ΄εσένα
η άλλη πλευρά της φωνής, που μας γυρνά την όψη;
Mετάφραση: Αρης Δικταίος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου