Γιώργος Σεφέρης-Σιρόκο 7 Λεβάντε

 

Στον Δ. Ι. Αντωνίου

Πράγματα που αλλάξαν τη μορφή μαςβαθύτερα απ’ τη σκέψη και περισσότεροδικά μας όπως το αίμα και περισσότεροβυθίσανε στην κάψα του μεσημεριού πίσω από τα κατάρτια. Μέσα στις αλυσίδες και στις προσταγέςκανείς δε θυμάται. Οι άλλες μέρες οι άλλες νύχτεςσώματα, πόνος και ηδονή η πίκρα της ανθρώπινης γύμνιας κομματιασμένηπιο χαμηλή κι από τις πιπεριές σε σκονισμένους δρόμουςκαι τόσες γοητείες και τόσα σύμβολαστο τελευταίο κλωνάρι·στον ίσκιο του μεγάλου καραβιού ίσκιος η μνήμη. Τα χέρια που μας άγγιξαν δε μας ανήκουν, μόνοβαθύτερα, όταν σκοτεινιάζουν τα τριαντάφυλλαένας ρυθμός στον ίσκιο του βουνού, τριζόνιανοτίζει τη σιωπή μας μες στη νύχτα γυρεύοντας τον ύπνο του πελάγουγλιστρώντας προς τον ύπνο του πελάγου. Στον ίσκιο του μεγάλου καραβιούτην ώρα που σφύριξε ο εργάτηςάφησα τη στοργή στους αργυραμοιβούς. Πήλιο, 19 Αυγούστου 1935 Τετράδιο Γυμνασμάτων