Όσο κι αν μου εκθέτεις την ψυχή σου
πάντοτε κάτι μένει
μακρινό κι απαραβίαστο
μια λεπτομέρεια σημαντική, ασήμαντη
δεν ξέρω
σκόνης απολειφάδι
που αιωρείται στον αέρα αόρατο
η όνειρο
που υφαίνεις την πλοκή του
κάθε πρωί
ξανά και πάλι
και σε πονά, μαζί και σε ηδονίζει
κι όλο σου διαφεύγει
κι είναι τόσο κοντά
σαν χέλι που το πιάνεις και γλιστράει
κι ίσως γι’ αυτό να σ’ αγαπώ
ακόμα περισσότερο
γι’ αυτό το υπέροχο άδυτο μικρό σου κάτι
που δεν μου επιτρέπει
ολόκληρο να σε κατέχω,
αυτό το υπόλειμμα του ονείρου
το ανεξιχνίαστο.
ΑΜΕΙΛΙΚΤΑ ΓΑΛΑΖΙΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου