Είμαι ένας άντρας στο κενό
Ένας κουφός, ένας τυφλός, ένας μουγγός
Πάνω σ ένα κολοσσιαίο βάθρο σιωπής
Το τίποτα αυτή η απερίκλειστη λησμονιά
Το απόλυτο ετούτο ενός επαναλαμβανόμενου μηδενικού
Η μοναξιά τετελεσμένη
Η μέρα είναι ακηλίδωτη κι η νύχτα είναι άσπιλη
Είναι φορές που παίρνω τα σανδάλια σου
Και έρχομαι προς τα σένα
Είναι φορές που ντύνομαι το φουστάνι σου
Κι έχω τα στήθη σου κι έχω την κοιλιά σου
Τότε με βλέπω κάτω απ το προσωπείο μου
Και με αναγνωρίζω
ΠΩΛ ΕΛΥΑΡ
μτφρ.: Ελένη Κόλλια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου