Αλεξανδρούπολη, ερωμένη του αυτόχειρα.
Η ζωή δεν τελειώνει
στην εκπυρσοκρότηση του πιστολιού.
Το αίμα θα τρέχει πάντα
σ’ αυτόν τον κόσμο.
Όμως το καλοκαίρι θα ‘ρχεται
να γεμίζει τον κόρφο σου κοχύλια.
Θα παίζει ο άνεμος
με τα χρώματα της θάλασσας
κι εγώ θα μάθω κάποτε
να ζω με το δικό σου πόνο.
Αιχμάλωτο της κρύας πέτρας
με βαμβάκι στο στόμα με όρισαν
κι όλη μου η αγωνία
να γυρίσει το νερό στην πηγή του.
Θα νοιάζομαι το νερό
που μέσα στη ρευστή αίσθησή του
ταξιδεύει αυτή η ανάγκη.
Γιατί το ξέρω καλή μου.
Η δικιά μου φθορά ανάβει τον ήλιο στα μάτια του,
κι αυτή η γνώση, η έσχατη,
της ζωής η δικαίωση είναι.
Γιώργος Σταυρίδης (Αλεξανδρούπολη, 1943)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου