1.
Καθισμένος στην ακροποταμιά, κοιτάζει το νερό που ρέει προς τη θάλασσα. Του αρέσει αυτή η αδιάκοπη ροή του περατού προς το απέραντο, αυτή η εμμονή του εφήμερου να καταστεί διηνεκές, του αρέσει, αλλά και τον θλίβει, γιατί, περίκλειστος από τις όχθες του κορμιού του, νιώθει ως στάσιμο νερό, ως βάλτος, ως λακκούβα.
2.
Αφού ποτέ δεν υπήρξε κι ούτε θα υπάρξει ποίημα ωραίο ως δέντρο, γιατί αιώνες τώρα, γράφουμε ποιήματα, κήπους φανταστικούς δημιουργούμε, δίχως καρπούς και δίχως κελαηδίσματα, και δεν φυτεύουμε ένα δέντρο ο καθένας, να μεγαλώσει, να φουντώσει, να καθόμαστε τα καλοκαίρια κάτω από τον ίσκιο του, γλυκό κρασί να πίνουμε με φίλους και γειτόνους;
3.
Ποιος θα μπορούσε να εντοπίσει τα ίχνη του πουλιού στον ουρανό, τα ίχνη του ψαριού μες στο νερό; Αυτός ωστόσο τα γυρεύει κι επιμένει πως μπορεί να τα εντοπίσει. Πιστεύει επίσης πως μπορεί να ανιχνεύσει το Θεό επάνω στην ψυχή του. Αφήνει, λέει, αποτυπώματα βαθιά, όπως αυτά του κυνηγού πάνω στο χιόνι, βαθιά αλλά πρόσκαιρα, καθότι, όπως το χιόνι, έτσι κι ψυχή γρήγορα λιώνει.
.
.
4.
Μόνο η σιωπή, η απόλυτη σιωπή προσφέρεται για τη χαμηλόφωνη συνομιλία των πραγμάτων που, κάτω από άλλες, ηχηρές συνθήκες, ούτ’ ένα νεύμα δεν μπορούν να ανταλλάξουν, γιατ’ είν’ ευαίσθητα τα πράγματα στον ήχο και δεν αποκαλύπτουν την ψυχή τους εν μέσω οιουδήποτε θορύβου.
Σφαλνά τις πόρτες, τα παράθυρα, τα μάτια, εξώνει από το χώρο ήχο και φως. Ακίνητος, σε μια γωνιά, και σιωπηλός, γίνεται κοινωνός των μυστικών τους, γίνεται κι αυτός πράγμα δικό τους. Καλόγερος με λίγα ρούχα κρεμασμένα πάνω του.
.
Αργύρης Χιόνης, Ακίνητος στου ποταμού την κοίτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου