Δ.Ι. Αντωνίου-Δύο Ποιήματα

 Ν. Κ.

Τὰ μυγδαλόδεντρα τὸν κάμπο σκέπασαν

μὲ τὸν ἀνθό τους ρόδινα ἄσπρο χιόνισμα·

καὶ στὴν εἰκόνα αὐτὴ ποὺ φέρνω τώρα

δουλεῦτρες μέλισσες βουίζουν

ἀγουροξυπνημένην ἄνοιξη νὰ θέλουν

προχωρημένης ἐποχῆς νὰ μοιάσει.

Μὰ ἕνα τζιτζίκι δὲν ξυπνᾶ, τὸ ἀποζητῶ -

στὸ μίλημά του γλῶσσα κι ἦχος ποὺ μιλοῦσες

στὰ πέλαγα μελίπικρή σου ἔγνοια τοῦ ταξιδιοῦ

τὸ ἴσο νὰ κρατᾶ ἐκεῖ μαζί σου.

Αὐτὸ ποὺ βλέπει δὲν εἴταν χιόνι,

δίχως τὴ λάσπη·

- τὸ ἄσπιλο σύμβολο τῆς μοναξιᾶς σου·

κι ἂν εἴταν τὸ πρῶτο,

θά ’ταν τὸ πέρασμα τῶν ἀνθρώπων

τὰ δυὸ μαζὶ ποὺ ἀνακατεύει.

Ἔτσι κομμάτι γῆς εἶδα

μὰ θέλω πιὰ μὲ ἕνα ἄλλο νὰ τὸ ἀλλάξω

στὴν ἴδιαν ἐποχὴ ποὺ γίνηκε

νὰ σκεπαστεῖς ἀπὸ ἀνθισμένο ξύπνημα τῆς πλάσης

στὸ κούφιο μαζὶ μὲ ἄλλους χῶμα.

Στὴν ὁμίχλη τοῦ κόσμου

σὲ λιμάνια καὶ σὲ βασανισμένες ζωὲς ναυτικῶν,

φωνὲς συρτὲς τοῦ χωρισμοῦ

καὶ μοναξιᾶς στὰ μουράγια

θὰ παραστέκουν τὶς εἰκόνες,

αὐτὲς ὅταν μιλοῦσε,

σὲ πειραχτικὴ ἀνάμεσα γλώσσα

κρύβοντας τὸ παιδὶ ποὺ τρόμαξε τὸν κόσμο·

αὐτὸς ποὺ ἔγινε πικρὸ - γλυκὸ ἀνάμνησής του...

(1977, Ποίηση 1977)

&

Γ. Σ.

Κοίταξε τὰ σύννεφα πῶς τρέχουν

τοῦ ἀγέρα εἶναι κοπάδι,

δὲν εἶναι νύχτα,

χαμηλὴ μόνο ἡμέρα -

κι ὅμως θυμᾶσαι τότε

μὲ τὸ φεγγάρι κυνηγημένο,

τὸ πέλαγο σὰν μάνιαζε στὸ καράβι.

Γύρισα στὴν εἰκόνα

νὰ ἀλλάζει ἡ μέρα σὲ ἄλλη νύχτα -

ποὺ ἄναψα τὸ τελευταῖο μου σπίρτο

νὰ δῶ στὰ τείχη τὰ ἔρημα τῆς θάλασσας

τὴν ἄσβηστην ἀκόμη ἐπιγραφή:

ΠΥΡΓΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ.

Καὶ ἦταν ἡ ἡμέρα αὐτῆς τῆς νύχτας

στὰ ματωμένα σπάργανα παιδιῶν τῶν ἀλλοφύλων

τῆς ἄκαρδης διαδοχῆς τους.

Φωνὲς σιωπῆς παλέψαν γύρω

ἐχθρῶν καὶ φίλων.

Αὐτὰ ποὺ πῆρα γυρίζοντας στὸ καράβι

κι ἀγρύπνησα στὴν κάμαρά μου

ὅπως σὲ γέφυρα πάλι παλεύοντας

στὴ μοναξιὰ μιᾶς ἄγριας νύχτας.

(27-3-1986, η λέξη)

Τα ποίηματα είναι αφιερωμένα στους ποιητές Νίκο Καββαδία και Γιώργο Σεφέρη