Μαρία-Λαμπαδαρίδου-Πόθου-Το παλιό σπίτι

Όταν μπαίνω στο παλιό μου σπίτι
Είναι σαν ν’ ακούω τη φωνή της μητέρας να βγαίνει
Απ’ τις παλιές κορνίζες και τα έπιπλα
Σαν ν’ ακούω τα πατήματά της
Να τρίζουν τη σιωπή
Όταν μπαίνω στο παλιό μου σπίτι
Γεμίζουν οι κάμαρες πουλιά
Και στις γλάστρες νωπή
Η μνήμη ανθίζει οπτασίες.
Το σχήμα ενός κορμιού
Πάνω στο μαξιλάρι της πολυθρόνας…
Κι ο χρόνος κλειδωμένος στα συρτάρια
Ευωδιάζει λησμοσύνη
Χαλασμένο το φως στο φυτίλι της λάμπας
Στοιβάζει τις σκιές στους γδαρμένους τοίχους
Στοιβάζει τη σιωπή Στη σιωπή.
Στο παλιό μου σπίτι δεν χτίζει πια χελιδονοφωλιές
                                                        η ανθισμένη ήβη
Στα χέρσα ονείρατα κουρνιάζουν αγριοπούλια
Εκεί που άφησα το τρυφερό σου πρόσωπο
Υπάρχει μια πληγή από λήθη
Κάθε πέτρα ένα μνήμα που βουλιάζει
Το κορμί μου στην εγκατάλειψη
Το παλιό μου σπίτι Η εγκατάλειψη
Τα πουλιά που κρατούν στα ράμφη τους
ένα κομμάτι θάνατο Τα πουλιά
Είναι ό,τι απόμεινε απ’ το παλιό μου το σπίτι.

Σπουδή, 1961

 https://marialampadaridoupothou.gr/%CF%83%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%AE-%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B7/