Να ξαναγυρνάς σε κάποια πόλη από βελούδο ή πορσελάνη, τα παραθυ-
ρα θα ‘ναι ανθογυάλια όπου τ’ άνθη όλα, παρατώντας τη γη, θα δει-
χνουν το φως τέτοιο στ’ αλήθεια που είναι.
Να κοιτάζεις τη σιωπή, να της δίνεις στα χείλη ένα φιλί κι όλες οι στέ-
γες να ‘ναι όμορφα μελαγχολικά πουλιά με ξέσαρκες φτερούγες.
Ν’ αγαπάς μονάχα τ’ απαλά και τ’ ασάλευτα, πόχουν γύψινο μάτι, σε-
ντεφένιο μέτωπο, μάτι αόρατο, ζωντανό μέτωπο, χέρια που, χωρίς ποτέ
να κλειούν, κρατούν το καθετί στη ζυγαριά τους, την πιο δίκαιη του κό-
σμου, αμετάβλητη, άσφαλτη.
Όχι, δε θα κοκκινίσει πια η καρδιά του ανθρώπου, δε θα πάει χαμένη πια,
επιστρέφω από τον εαυτό μου αέναα, στους αιώνες των αιώνων
μετ. Οδυσσέας Ελύτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου