Κώστας Ριτσώνης-Ποιήματα

 

Κάτι μου λέει πως θα σε χάσω
όταν κοιτάζω αυτούς τους δρόμους
και τις πλατείες του μικρού νησιού

όταν μ' αφήσεις θα γεμίσω μοναξιά

σαν έρημο μπακάλικο

σαν άδειο μαγαζί μες στο λιμάνι

* * *

Θα σε πάω σε καλύτερα κλαρίνα

εκεί που πέφτουν χιλιάρικα

κι όχι όπως εδώ πενηντάρικα

πιάνοντας μόνιμη δουλειά

θα ανεβώ κοινωνικά στο χώρο

των κλαρίνων

* * *

Είπα στον εαυτό μου:

θα γράφεις ένα μικρό πεζό τη βδομάδα

θα γράφεις ένα μικρό ποίημα το δεκαήμερο

θα διαβάζεις ένα βιβλίο το δεκαπενθήμερο

του βάζω σκληρά καθήκοντα

και τον κουράζω

* * *

Κολυμπώ και τραγουδώ

κι όλο λέω

τα τραγούδια μου στα ψάρια

* * *

Εγώ αγαπώ όσους βαδίζουν

με μια τυρόπιτα στο χέρι

αγαπώ τους χοντρούς

τους λαίμαργους

τους ασουλούπωτους

που μασουλούν

και ονειρεύονται

σαν τα πουλιά

που τσιμπούν

ψίχουλα

στο πεζοδρόμιο

κι ύστερα πετούν ψηλά

* * *

Ποιητικές διαδόσεις

Για να αισθάνεσαι εσύ πουλί

εγώ κατάντησα βαρίδι

Γεμίζεις τα βιβλία σου με τέτοιους στίχους:

"είμαι πουλί

με ελαφρά φτερά

κι αθώα φτερουγίζω"

πακέτα ποιήματα μου φέρνεις σπίτι

να τα χαρίζω σε γνωστούς μου

Εσύ πετάς στα σύννεφα

κι εγώ γυρίζω φορτωμένος

από πόρτα σε πόρτα

.

Κώστας Ριτσώνης, Η βραχνή φωνή, 2003.

Αναδημοσίευση από το προφίλ του Σπύρου Θεριανού