Απόψε πέφτει η νύχτα βαριά στις πλάτες μου
σαν τη μουσκεμένη χαίτη του γέρικου αλόγου
που περπατά στο χιονισμένο δάσος
πίσω απο τις παρωπίδες του
που περπατά στο χιονισμένο δάσος
πίσω απο τις παρωπίδες του
στα απομακρυσμένα βουνά του Σαλβατώρ
αστράφτουνε τα φλογισμένα σπαθιά
ακούγονται τα πολεμικά άσματα
των ανταρτών της λευτεριάς
Οι στρατιώτες των Ειρηνιστών
περικυκλώνουν τις πυραυλικές βάσεις
του Γκρίνιμ-Κόμον της Φρανγκφούρτης
οι γυναίκες οι άνδρες τα παιδιά
να μη ξαναπεράσει ο πόλεμος
Δε θέλω να σκεφτώ
τον κόσμο ματωμένο
αποκεφαλισμένο
τις πολιτείες έρημες
κάτω απ' τα χαλάσματα
τα πάρκα γυμνά ξεθωριασμένα
χωρίς τα πράσινα δέντρα
και τις φωνές των παιδιών
Ξεδοντιασμένα κρανία στούς δρόμους
κάτω από τα μολυβένια σύννεφα
να κρυφομιλούν με νοήματα
τα αραχνιασμένα φαντάσματα
δε θέλω τις ματωβαμένες μπόμπες
του Ναγκασάκι και της Χιροσίμα
ούτε τις μελαγχολικές σκέψεις
μιας βιβλικής καταστροφής
τούτες τις ατέλειωτες ώρες
δεν μιλούμε για πόλεμο
ας μείνουν λευκά τα προσκέφαλα
με διπλωμένα τα όνειρα της Ειρήνης
Θυμάρια της Λήμνου, 1984
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου