Σὲ κἄποιο μέρος μένατε κλεισμένα
Τῆς πρώτης μου ζωῆς, πλούσια μαλλιά˙
Τὸ χέρι τῆς μανούλας μου κομένα
Σᾶς εἴχε καὶ σᾶς ἔκρυψε βαθειά.
Ἄμοιρα χρόνια πέρασαν, θλιμμένα
Καὶ στῶν καιρῶν τὴ μαύρη συγνεφιά,
Ἑμένατε ἐκεῖ λησμονησμένα
Ἄψυχα γιὰ τὴ σκέψη καὶ νεκρά.
Ἀνάμεσα ἀπὸ ἐσᾶς τί νὰ περνοῦσε
Σὰν κυμματίζατε; καὶ ποιὰ ζωὴ
Στὸ μέτωπο ποῦ άγγίζατε γελοῦσε;
Ἕνα θυμοῦμαι κἄποιο ἁγνό μου δάκρυ
Ποῦ κύλησε σ’ ἐσᾶς ὅταν στὴ γῆ
Ἑπέσατε κομένα σὲ μιὰν ἄκρη.
Πηγή: Ποιήματα, 1911.
Αναδημοσίευση από: https://www.facebook.com/agnibagkeri/posts/pfbid0fSxtEcieC21gR6V4t3JPJUCoVUZbgvunwht6fDiYZS1QtRy1remsxduFa16TfVkjl
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου