Στο μικρό καφενεδάκι
είν' ακόμα κρεμασμένα στους τοίχους
τα είκοσί μας χρόνια,
αναπαράγονται ακόμα αναλοίωτες οι φωνές τους.
Αυτή η αποπετρωμένη στιγμή
είν' η στιγμή που πρωτοπατήσαμε στην Αθήνα,
που πρωτοκοιτάξαμε ένα γύρω την Αθήνα,
μ' αυτό το ξεθωριασμένο «Ενοικιάζεται»
χτυπήσαμε την πόρτα του πρώτου μας σπιτιού.
Η ανηψιά του αντισυνταγματάρχη
όπου να 'ναι θα προβάλει στο παράθυρο,
η κόρη της σπιτονοικοκυράς μας
όπου να 'ναι θα γυρίσει απ' τ' ωδείο,
οι παλιοί φίλοι όπου να ΄ναι θα γυρίσουν απ' το φροντιστήριο,
όμως εμείς απλώς διαβάζουμε ένα διήγημα πια,
όμως πρέπει να φύγουμε,
πρέπει να ξαναβρούμε τα τριάντα χρόνια
που μας χωρίζουν απ' όλα αυτά.
Ήδη εκεί απάνω μας γυρεύουν,
ήδη πολλοί σκύβουν να κοιτάξουν τι κάνουμε τόση ώρα.
Ποίηση, 1962
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου