Walter Raleigh (1552-1618)
ΤΙ ’ΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ;
Τί ’ναι η ζωή μας; μια παράσταση παθών·
Τί ’ναι η χαρά μας; μια αρμονία διχασμών·
Ήδη στης μάνας μας τη μήτρα ηθοποιοί,
Ρούχα προβάρουμε για μια βραχεία σκηνή.
Ο Ουρανός είναι ο αδέκαστος θεατής
Που απαριθμεί τα λάθη μας, βουβός κριτής.
Το μνήμα που απ’ το φως το εταστικό μάς κρύβει
Μοιάζει αυλαία ενός δράματος που λήγει.
Κι έτσι ώς το τέλος, παίζοντας, τραβάμε εμπρός –
Ο θάνατός μας είναι μόνο αληθινός.
~ . ~
William Wordsworth (1770-1850)
ΧΑΡΤΙΑ, ΒΙΒΛΙΑ ΠΑΡΑΤΑ!
Ω σήκω, σήκω, φίλε! Τα βιβλία παράτα,
διπλός θα γίνεις όπως πας.
Σήκω λοιπόν! Διώξ’ τον καπνό απ’ τα μάτια,
προς τι ο κόπος σου όλος κι ο μπελάς…
Βιβλία! Τι κολοκύθι ανιαρό, τι τιποτένιο,
έλα ν’ ακούσεις το γαρδέλι στο κλαδί.
Πόσο γλυκιά λαλιά την έχει! Όρκο παίρνω,
σοφία τόση δεν θα βρεις παρά εκεί…
Απ’ τ’ ανοιξιάτικα τα δάση ένα αεράκι
για των ανθρώπων πιο πολλά έχει να σου πει
την καλοσύνη ή το κακό φαρμάκι
απ’ τους σοφούς όλους που ζουν πάνω στη γη.
Γλυκιά είναι η γνώση μοναχά που η Φύση ορίζει·
ο νους μας που μπερδεύεται παντού
την ομορφιά του κόσμου γύρω τη βρωμίζει:
ό,τι ανατέμνει αυτός πάει του χαμού.
Όχι άλλο τέχνη κι επιστήμη, φτάνει!
κλείσ’ τα τα στέρφα σου χαρτιά·
βγες, δεύρο έξω, η καρδιά σου ν’ ανασάνει
μόλις τα θαύματα αγκαλιάσει αυτά.
~ . ~
W. S. Landor (1775-1864)
ΠΕΘΑΝΕ Η ΜΕΡΑ
Στους τοίχους μου κάδρα αμυδρά, σκοτεινιασμένα –
πέφτει ξανά η νυχτιά.
Όψεις ρυτιδιασμένες, πρόσωπα ανθισμένα
δεν ξεχωρίζουν πια.
Πέθανε η μέρα αυτή… Όπως κι εκείνη η άλλη
η απ’ όλες πιο βαριά –
που τη ζωή την απαλή απ’ το προσκεφάλι
μου πήρε μακριά.
~ . ~
John Keats (1795-1821)
Της νύχτας τα πατήματα ακούω ξανά·
πόσες φορές δεν πόθησα την εύνοια του θανάτου,
με ήχους γλυκούς κι ονόματα τον κάλεσα απαλά
να πάρει την πνοή μου στα φτερά του.
«Ωδή σ’ ένα αηδόνι», απόσπασμα
~ . ~
Alfred Tennyson (1809-1892)
Άσε τη θλίψη να σκεπάσει την αγάπη,
άσ’ τες σφιχτά ν’ αγκαλιαστούν αυτές οι δυο,
πιες απ’ του αφεύγατου του ζόφου το κανάτι,
μέθη δεν έχει πιο γλυκιά από τον χαμό,
από το κύλισμα στο χώμα και στη στάχτη,
απ’ το να στήνεις με τον Χάροντα χορό.
«Εις μνήμην Α. Χ. Χ.», απόσπασμα
~ . ~
Emily Dickinson (1830-1886)
Άλλον άθλιο, Σωτήρα, έλα πάρε
που τη λύτρωση νά ’βρει ποθεί –
κι ας μ’ αφήσει η θεία σου χάρη
μίας ώρας ακόμη ζωή.
~ . ~
Christina Georgina Rossetti (1830-1894)
ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Σαν, καλέ μου, πεθάνω
μη μου πεις μοιρολόι θλιβερό·
μη φυτέψεις στο μνήμα μου επάνω
τριαντάφυλλα ή δέντρο σκιερό:
Να με σκέπει η χλόη μόν’ άσε,
μουσκεμένη από χνώτο δροσιάς·
Κι άμα θες, με θυμάσαι,
κι άμα θες, με ξεχνάς.
Δεν θα βλέπω τον ίσκιο απ’ τα κλώνια,
δεν θ’ ακούω της βροχής το νερό,
δεν θα ακούω να λένε τ’ αηδόνια
του καημού τους τον πρώτο σκοπό.
Σ’ ένα ζόφο αξημέρωτο θα ‘μαι,
σ’ ένα δείλι χωρίς νυχτωμό,
και ποιος ξέρει, μπορεί να θυμάμαι,
και ποιος ξέρει, μπορεί να ξεχνώ.
~ . ~
Oscar Wilde (1854-1900)
ΑΓΙΟΙ ΔΕΚΑ
Πέθαναν οι θεοί: στη γλαυκομάτα Αθηνά
πια δεν προσφέρουμε στεφάνια της ελιάς,
ούτε ένα μέρος της σοδειάς στην Περσεφόνη.
Τα μεσημέρια τραγουδούν ανέμελα οι βοσκοί
γιατί ο Πάνας πέθανε και τα παιχνίδια του
στα μυστικά τα ξέφωτα και τις κρυφές μονιές
πια πήραν τέλος. Έπαψε ο Ύλας να γυρεύει τις πηγές·
ο μέγας Παν είναι νεκρός, και της Μαρίας άρχει ο γιος.
Κι όμως – σ’ αυτό το γητεμένο από τη θάλασσα νησί,
μασώντας τα πικρά φρούτα της μνήμης,
κάποιος θεός ίσως κείτεται κρυμμένος στ’ ασφοδίλια.
Αχ, έρωτα! τέτοιος αν βρίσκεται κανείς, απ’ την οργή του
ας τρέξουμε γρήγορα να ξεφύγουμε! Μα όχι, δες,
οι φυλλωσιές θροούν: ας μείνουμε λιγάκι ακόμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου