Αν μου ᾽χε αληθινά επιφυλαχθεί μια τέτοια αυθεντική καλοτυχία
Αν ήμουν ξυλουργός
Ξέρω που η ρώμη θα περίσσευε και πόσο αυτό
Δεν είναι λίγο στη ζωή
Μα ξέρω ακόμα πως δε θα ᾽βρισκα ποτέ το ριζικό μου σκάρτο ή άδικο
Χωρίς για δαύτο να ᾽ναι κι απαραίτητη
Η τωρινή μου προοπτική
Μπορεί επίσης να μην ήμουν καν ανυποψίαστος
Και μ᾽ όσα η λέξη πια σημαίνει
Μάλλον δε θα ᾽χε σημασία και να ᾽μουν
Και βέβαια θα ᾽ταν κι ο έρωτας κι ο θάνατος ή βάσανα ή χαρές
Ό,τι πραγματικά συμβαίνει να ᾽ναι
Γιατί θα δούλευα με πλάσμα ζωντανό
Θα ᾽πιανα τις μορφές μ᾽ αυτά τα χέρια θα τις έβλεπα
Και θα ᾽χε η τέχνη μου ανεξάντλητη παράδοση
Την ομορφιά της θα χαιρόντουσαν αν πρόσεχαν
Κι οι νικημένοι της παιδείας οι αγοραίοι
Θα ᾽χε τη χρησιμότητα και την ανθρώπινη όψη
Την ταπεινότητα που ευχήθηκα
Π ά ν τ ο τε
Για την Ποίηση.
Πηγή: Βίαιες εντυπώσεις των ετών 1975-2007, εκδ. ύψιλον/βιβλία, 2009.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου