Φεύγω σκυθρωπός
από ακόμα ένα ξέφρενο καρναβαλίστικο πάρτι
κάνοντας μια σπονδή στον θεό της υπογονιμότητας
μετά που είδα
πόσα παιδιά δεν μασκαρεύτηκαν ζορό ή ζόμπι
απλώς τους έβαψαν τα μαλλιά με σπρέι
επειδή οι γονείς τους είναι τρία χρόνια άνεργοι
ή επειδή δεν έχουν γονείς κάπου κοντά.
Τα αδέσποτα του καρναβαλιού
μαριονέτες
μάσκες και προσωπεία
σπασμένα κούτελα
άνθρωποι-κιβώτια
με ακολουθούν μέχρι την πόρτα του αυτοκινήτου
μού κάνουν σκέρτσα
ο εγγαστρίμυθος με διασκεδάζει
μιμούμενος τη φωνή που θα αναγνωρίσω αργότερα
όταν ο χρόνος με ένα σπρέι θα βάφει τα μαλλιά μου
-και αυτό δεν θα είναι καρναβάλι-
με πιο οριστικά χρώματα.
O εγγαστρίμυθος δείχνει ικανός να μιμηθεί
την κραυγή ενός τυφλού θεατή
που μέσα στο ασφυκτικά γεμάτο στάδιο
κραυγάζει "γκολ"
όμως πάλι
αν δεν αφήσεις κάποια πράγματα να εννοηθούν
δεν μπορείς να πεις τίποτα.
Απομακρύνομαι αλαφιασμένος
όπως η μυθολογία από την πραγματικότητα
οι ασήμαντες ώρες από την ώρα της κρίσης
η οσμή της αγάπης από το περίβλημα των πτωμάτων
όπως οι κηπουροί που
για να μην εκνευρίσουν τη βασίλισσα
στην απογευματινή της βόλτα
σκορπίζονται πανικοβλημένοι στα αυλάκια
το κρυφό πηγάδι η μαύρη τρύπα
η τρύπα του όζοντος και αυτή στην κάλτσα μου
καταπίνουν τις φεγγερές μου εξάρσεις
ό,τι κατά περίσταση υπήρξα ένας άνθρωπος
που κυνηγημένος από την αστυνομία των εύφλεκτων ιδεών
δοκίμασε τις αντοχές της θέλησης
και της άρνησής του
δίχως να βγάλει λογαριασμό.
Γιώργος Χριστοδουλίδης, Μυστικοί άνθρωποι, εκδ. Κύμα, 2019.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου