Μόλις καταλαβαίνεις, άρχισε να της λέει, τονίζοντας τις λέξεις, ότι πλησιάζεις στα όριά σου, ότι λιγοστεύει η αντοχή σου, να σταματάς για λίγο, να παίρνεις μιαν ανάσα, ακόμη και να οπισθοχωρείς, δεν είναι κακό να οπισθοχωρείς, κακό είναι να αφήνεσαι να αδειάζεις, να μη φροντίζεις τα αποθέματά σου, να εξαντλείσαι, πολλές φορές συνέβη αυτό σ' εμένα και κατέληξα συμβιβασμένος σε αδιέξοδο, πέρασαν χρόνια για να το καταλάβω, δεν μπόρεσα να ελέγξω τον βηματισμό μου, ούτε ο θείος σου ο Πανάρης μπόρεσε, το σημαντικό, ξέρεις, δεν είναι να προχωράς, το σημαντικό είναι, ενώ προχωράς, να ξέρεις πού και πώς θα κάνεις τις στάσεις σου, να είσαι σε διαρκή πορεία από την άγνοια προς τη γνώση, αλλά να μη φιλοδοξείς να βολευτείς με τη γνώση, να μην ισχυριστείς ποτέ ότι μπορείς να την κατακτήσεις ή ότι την κατέκτησες, το σκέφτηκες ποτέ ότι το τέρμα και το αδιέξοδο σχεδόν ταυτίζονται; ότι η απόλυτη γνώση συνορεύει με την απόλυτη άγνοια;
Μάρω Δούκα (26 Ιανουαρίου 1947)
Αθώοι και Φταίχτες, εκδόσεις Πατάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου