Ξάπλωνε ολόγυμνη η αγάπη μου κι είχε μονάχα τα στολίδια της
καθώς το βάθος της καρδιάς μου εγνώριζε
Κι έτσι καθώς θριαμβευτικά τα κοίταζε θύμιζε τους
Μαυριτανούς τους σκλάβους στις καλές τους ώρες.
Σ΄έκσταση ο κόσμος τούτος που χορεύει με πηγαίνει
πέτρες και μέταλλα να λάμπουνε σ΄ένα τρελό μεθύσι ήχων
Κι όλα τα πράγματα με πάθος αγαπώ που
που με την λάμψη του φωτός τον ήχο σμίγουν.
Ξάπλωνε κι αφηνόταν στην αγάπη μου
Κι απ΄το ντιβάνι χαμογέλαγε γλυκά
Κι η αγάπη μου σαν θάλασσα βαθειά και σιγαλή
στο σώμα της ανέβαινε ωσάν εκείνη πα' στα βράχια.
Με κοίταζε στα μάτια δαμασμένη τίγρη
Κι άλλαζε πόζες μ΄ένα τρόπο ονειροπόλο και βαθύ
Σμίγοντας τη λαγνεία μ΄ αθωότητα
Και στις μεταμορφώσεις της δίνοντας άλλη χάρη.
Κι οι γάμπες της τα χέρια της μηροί λαγόνια,
Σαν το λάδι να γυαλίζουν, κυματιστοί σαν κύκνοι
Απ΄τα μάτια μου γαλήνια να περνούν μπροστά,
Και τα βυζιά της κι η κοιλιά , σταφύλια μεσ στ΄αμπέλι μου,
Διαβαίναν πιο χαδιάρικα απ΄τους Αγγέλους του κακού,
Και τη γαληνεμένη μου καρδιά αναστάτωναν ,
Kαι την πειράζανε καθώς στο βράχο τον κρυστάλλινο
Μοναχική καθόταν κι ήρεμη.
Ως να βλεπα μπροστά μου νέα μορφή της
Αμαζόνας Αντιόπης
Καθώς σε μπούστο αμούστακου παιδιού οι γοφοί της
συνταιριάζαν
Κι η κόψη της επρόβαλλε προς τα έξω τη κοιλιά της
Τόσο θεϊκά στο σκούρο χρώμα της το κόκκινο εστεκόταν.
Έσβυσε ο λύχνος, κι η φωτιά μονάχα το δωμάτιο φώτιζε
Κι εις κάθε αναλαμπή της όπου θρόϊζε
φούσκωνε το κορμί της μ΄αίμα κόκκινο
οπούχε του κεχριμπαριού το χρώμα!
απόδοση: Νεοκλής Κυριακού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου