Πες ότι μόνο η ζωή μετράει. Πες πως το κόκκαλο αυτό
κι η σάρκα που το περιζώνει, δεν είναι παρά έν’ αφημένο
βιβλίο, ξεχασμένο και το νόημα γνωστό.
Θα το πιστέψω, αλλά στη ζωή έχω παρατηρημένο,
λευκό κι ακίνητο σαν φεγγάρι στον ουρανό ψηλά,
το παγωμένο σώμα κάθε όμορφου νεκρού –
παράξενα γαληνεμένη η αγέρωχη καρδιά
και το περήφανο πνεύμα να’χει πετάξει, δεν ξέρω που.
Πες ότι ΄ναι χώμα πάλι. Να κρυφτεί άφησέ
το σε σαπισμένα φύλλα. Υπολόγισε το σαν τη σκόνη,
που με τον όλεθρο δε μαλώνει ούτε το ‘κανε ποτέ
και θεώρησε με έναν ακόμα ζωντανό που το αξιώνει.
Ωστόσο, θα έγερνα απόψε στη ρίζα του ρόδου να κοιμηθώ,
τι έχοντας ποδοπατήσει ο Χρόνος, σαν θα δώ.
George Dillon (1906 –1968)
(μετάφραση: Κώστας Μαντζάκος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου