Γιώργος Θέμελης - Δενδρόκηπος [IV]

Πρέπει να ’χεις περάσει από χαρτοπαίγνιο

Και να ’χεις αγρυπνήσει νύχτες πολλές,

Για να μπορείς ν’ αλλάζεις την τύχη,

Όπως αλλάζει κανείς χειρόκτια.

Τα χειρόκτια είναι, αλήθεια,

Από τα πιο σημαντικά πράγματα του κόσμου,

Όπως τ’ άδεια κοχύλια, τα πετράδια, τα κλειδιά.

Αγαπώ απ’ όλα τούτα πιο πολύ

Τα χειρόκτια, για τη συγγένεια

Με τ’ αληθινά χέρια και την τυφλή θεά.

Έχουν σχέση βαθιά τα χέρια, τα χειρόκτια κι η τύχη,

Ο ύπνος και το ξημέρωμα,

Η γέννηση κι ο θάνατος.

Παίζοντας με τραπουλόχαρτα είναι σα να ξιφουλκείς

Να σκοτώσεις τ’ αντρείκελα που παίζουν.

Μα το ξίφος σου είναι ξύλινο και δεν μπορείς,

Γίνεσαι αντρείκελο και συ και παίζεις με την ψυχή σου.

Σαν χάσεις την ψυχή σου, δεν έχεις να παίξεις

Με ποιον — παίζεις με τον εαυτό σου,

Μόνος, αντικριστά, ενώπιος ενωπίω.

Σαν χάσεις τον εαυτό σου, δεν έχει να παίξεις

Με ποιον — έρχεται ο άγνωστος,

Έχοντας δέσει τ’ άλογό του στο κρικέλι σου.

Τραβάς το ξύλινο σπαθί κι αυτός σαν κυπαρίσσι.

Στήθος γυμνό κι αυτός με σιδερένια πανοπλία.

Πόσες φορές κάναμε πανιά, πόσες

Φορές ναυαγήσαμε: να παίζεις, να παίζεις,

Ν’ αλλάζεις τραπουλόχαρτα: μέτρα τα πράγματα

Με τη χαρά που τα ομορφαίνει: μπορείς να ελπίζεις

Πως κι αύριο θα ξημερώσει: μπορείς να είσαι,

Το φως πέφτει επάνω σου: μπορείς να βλέπεις

Στα πρόσωπα των ανθρώπων το πρόσωπό σου.

Ωραία είναι τα πράγματα, ωραία κι όταν πεθαίνουν,

(Σαν σε βαθύ καθρέφτη ονείρων απατηλότερα)

Γιατί πεθαίνουν, γιατί θ’ αναστηθούν

Μαζί μας, γιατί πεθαίνουν τον δικό μας θάνατο,

Είναι ωραία: διηγούνται τη δόξα μας.

Είναι ο ουρανός μας, ο δικός μας ουρανός,

Το καθαρό άγρυπνο καθρέφτισμά μας.

Ο Θεός αγρυπνεί εν σιωπή — βλέπει τον άνθρωπο.

Ο Θεός ως εν εσόπτρω — βλέπει τον Θεό.

Μας έδωσε το πρόσωπο — Του μοιάζουμε.

Μας έδωσε τον έρωτα — Τον πλησιάζουμε.

Μας έκρυψε το μυστικό του — Τον γυρεύουμε.

Από τη συλλογή Δενδρόκηπος (1955) του Γιώργου Θέμελη